Pażdziernik
Różne > Święci na każdy dzień
1 października
TERESA
żeńska forma bizant. imienia Tardsios; gr. teresis - obrona, opieka
Św. Teresa od Dzieciątka Jezus, dziewica.
Maria Franciszka Teresa Martin urodziła się w Alencon (Normandia) w
1873 r., jako dziewiąte dziecko Ludwika i Zofii. Kiedy miała 4 lata,
umarła jej matka. Wychowana w pobożnej rodzinie chrześcijańskiej i w
internacie benedyktynek w Lisieux, w piętnastym roku życia - za osobistą
dyspensą Leona XIII - wstąpiła do klasztoru karmelitanek. Tam otrzymała
imię Teresy od Dzieciątka Jezus. W zakonnym życiu zadziwiała jej
dojrzałość duchowa. Starała się doskonale spełniać wszystkie, nawet
najmniejsze obowiązki. Nazwała tę drogę do doskonałości “małą drogą
dziecięctwa Bożego”. W 1890 r. złożyła śluby W trzy lata później została
mistrzynią nowicjuszek. Widząc, że miłość Boga jest zapomniana, oddała
się Bogu jako ofiara za zbawienie świata. Swoje przeżycia i cierpienia
opisała w księdze “Dzieje duszy”. Zmarła na gruźlicę 30 września 1897
r., zapowiedziawszy: “Chcę, przebywając w niebie, czynić dobro na ziemi.
Po śmierci spuszczę na nią deszcz róż.” Beatyfikował ją Pius XI w 1923
r., kanonizował w dwa lata później. Jest patronką zakonów: karmelitanek,
teresek, terezjanek; misjonarzy, misji katolickich; archidiecezji
łódzkiej, Francji.
W
ikonografii św. Teresa przedstawiana jest na podstawie autentycznych
fotografii. Jej atrybutami są: Dziecię Jezus, księga, pęk róż, pióro
pisarskie.
św. Bawona z Gandawy (+ ok. 659),
św. Domnina m. (+ IV w.),
św. Romana Hymnografa dk. (+ 650),
śwśw. Werysyma, Jego sióstr Maksymy i Julii, mm. (+ 303).
2 października
ANTONI
(zob. 17 stycznia)
Bł. Antoni Chevrier, wyznawca (+ 1879).
Jałmużnik oraz organizator przystani dla ubogich i dzieci. Kongresy
Eucharystyczne zawdzięczają mu swe powstanie. Jan Paweł II beatyfikował
go w 1986 r.
Aniołów Stróżów;
św. Eleuteriusza żołnierza m. (+ ok. 680),
św. Geryna m. (+ ok. 678),
św. Leodegara bpa (+675),
św. Teofila mn. (+ VIII w.).
3 października
JAN
(zob. 31 stycznia)
Św. Jan z Dukli, kapłan (1414 - 1484).
Urodził się w rodzinie mieszczańskiej. Po studiach na uniwersytecie w
Krakowie wstąpił do zakonu franciszkanów. Zostawszy kapłanem pracował w
różnych klasztorach Małopolski. Pod wpływem św. Jana Kapistrana
przeniósł się do bernardynów. Działał w Krakowie, Poznaniu i Lwowie. Pod
koniec życia stracił wzrok. Miał dar proroctwa. Św. Jan został
beatyfikowany przez Klemensa XII (1733). Kanonizowany przez Jana Pawła
II (1995), Patron Królestwa Polskiego, Wielkiego Księstwa Litewskiego,
archidiecezji przemyskiej, Lwowa, rycerstwa polskiego. Relikwie Świętego
spoczywają w kościele w Dukli.
W
ikonografii przedstawiany jest św. Jan z Dukli w habicie zakonnika,
czasami jako niewidomy Jego atrybutem są promienie światła.
śwśw. Dionizego, Fausta, Kajusa, Piotra, Pawła, mm. (+ III w.),
bł. Dominika Spadofory zk. (+ 1521),
śwśw. Ewalda Białego i Ewalda Czarnego misjonarzy, mm. (+ 690/696?),
św. Froilana bpa (+ 905),
św. Gerarda op. (+ 959),
św. Hezychiusza wyznawcy (+ IV w.),
św. Kandydy m. (+ ok. III w.),
św. Maksymiana bpa Bagai (+ V w.),
św. Marii Józefy Rosello zk. (+ 1880).
4 października
FRANCISZEK
(zob. 24 stycznia)
Św. Franciszek z Asyżu, diakon.
Jan Bemardone urodził się w Asyżu 1182 r. Był synem zamożnego kupca
Piotra i Joanny Pica. Ojciec po powrocie z Francji do imienia syna Jan
dodał Franciszek (Francuzik). Jako młody człowiek Franciszek odznaczał
się wrażliwością, lubił poezję, muzykę. Ubierał się dość ekstrawagancko.
Był to czas jego beztroskiego życia. Podczas zbrojnego konfliktu między
Asyżem a Perugią wziął udział w walce i dostał się do niewoli. Prawie
roczny pobyt w więzieniu poważnie nadwerężył jego zdrowie. Po powrocie
do domu ciężko zachorował. Wówczas powziął zamiar zmiany żyda. Nie był
on jednak trwały. W roku 1205 uzyskał ostrogi rycerskie i udał się na
wojnę, prowadzoną między Fryderykiem II a papieżem. W Spoletto miał sen,
w którym usłyszał wezwanie Boga. Powrócił do Asyżu. Podjął modlitwę,
umartwienia i posługę ubogim. Pewnego dnia w kościele św. Damazego
usłyszał głos: “Franciszku, napraw mój Kościół.” Wezwanie zrozumiał
dosłownie, więc zabrał się do odbudowy zrujnowanej świątyni. Aby uzyskać
potrzebne fundusze, wyniósł z domu kawał sukna. Ojciec zareagował na to
wydziedziczeniem syna. Pragnąc nadać temu charakter urzędowy, dokonał
tego wobec biskupa. Na placu publicznym, pośród zgromadzonego tłumu
przechodniów i gapiów, rozegrała się dramatyczna scena między ojcem a
synem. Po decyzji ojca o wydziedziczeniu Franciszek zdjął z siebie
ubranie, które kiedyś od niego dostał, i nagi złożył mu je u stóp
mówiąc: “Kiedy wyrzekł się mnie ziemski ojciec, mam prawo Ciebie, Boże,
odtąd wyłącznie nazywać Ojcem.” Po tym wydarzeniu Franciszek zajął się
odnową zniszczonych wiekiem kościołów. 24 lutego 1208 r. podczas
czytania Ewangelii o rozesłaniu uczniów uderzyły go słowa: “Nie bierzcie
na drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski” (Mt 10,10).
Odnalazł swoją drogę życia. Zrozumiał, że chodziło o budowę trudniejszą -
odnowę Kościoła targanego wewnętrznymi niepokojami i herezjami. Założył
zakon Braci Mniejszych, franciszkanów (1209), którzy oddawali się
wędrownemu kaznodziejstwu. Później z pomocą św. Klary założył drugi
zakon - żeński, klaryski (1211). Wreszcie dla świeckich założył tzw.
trzeci zakon (1221). Uczestniczył w Soborze Lateraneńskim IV Z myślą o
ewangelizacji pogan wybrał się na Wschód. W Egipcie dotarł do sułtana
Meleka-el-Kamela, który wystawił mu glejt, dzięki któremu odbył
pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Na Boże Narodzenie 1223 r., podczas jednej
ze swoich misyjnych wędrówek, w Greccio zainscenizował religijny
mimodram. W żłobie, przy którym stał wół i osioł, położył małe dziecko
na sianie. Po czym odczytał fragment Ewangelii o narodzeniu Pana Jezusa i
wygłosił homilię. Inscenizacją owego “żywego obrazu" nadał początek
“żłobkom", “jasełkom”, teatrowi nowożytnemu w Europie. W ostatnich
latach życia usunął się do Alvemii. Tam podczas czterdziestodniowego
postu - 14 września 1224 r. - otrzymał stygmaty Męki Pańskiej. Aprobował
świat i stworzenie, obdarzony był niewiarygodnym osobistym wdziękiem.
Dzięki niemu świat ujrzał ludzi z kart Ewangelii: prostych, odważnych,
pogodnych. Wywarł olbrzymi wpływ na życie duchowe i artystyczne
średniowiecza. Kiedy umierał w Asyżu 3 października 1226 r., kazał zwlec
z siebie odzienie i położyć na ziemi. Rozkrzyżował przebite stygmatami
ręce. Z psalmem 141 na ustach odszedł. Miał 45 lat. W dwa lata później
kanonizował go Grzegorz IX. Najpopularniejszym tekstem św. Franciszka
jest “Pieśń słoneczna”. Pozostawił po sobie pisma: “Napomnienia”, listy,
teksty poetyckie, modlitewne. Św. Franciszek jest patronem zakonów, m.
in.: albertynów, franciszkanów, kapucynów, franciszkanów konwentualnych,
bernardynek, kapucynek, klarysek, koletanek; tercjarzy; Włoch, Asyżu,
Bazylei; Akcji Katolickiej; aktorów, ekologów, niewidomych, pokoju,
robotników, tapicerów, ubogich, więźniów.
Pochwalony bądź. Panie mój, ze wszystkimi Twoimi stworzeniami,
szczególnie z panem bratem słońcem,
przez które staje się dzień i nas przez nie oświecasz. [...]
Pochwalony bądź, Panie mój, przez brata księżyc i gwiazdy,
ukształtowałeś je na niebie jasne i cenne, i piękne. [...]
Pochwalony bądź. Panie mój, przez brata ogień, którym rozświetlasz noc;
a on jest piękny, i radosny, i krzepki, i mocny.
Pochwalony bądź, o Panie mój, przez siostrę naszą matkę ziemię,
która nas żywi i chowa, i wydaje różne owoce z barwnymi kwiatami i trawami.
Św. Franciszek, “Pieśń słoneczna”
W
ikonografii św. Franciszek ukazywany jest w habicie franciszkańskim,
czasami ze stygmatami. Bywa przedstawiany w otoczeniu ptaków. Jego
atrybutami są: baranek, krucyfiks, księga, ryba w ręku.
św. Aurei ksieni (+ 666),
śwśw. Kajusa, Fausta, Euzebiusza, Cheremona, Lucjana, mm. (+ III w.),
śwśw. Kryspusa i Kajusa (+ I w.),
św. Petroniusza bpa (+ 450),
św. Piotra bpa m. (+ 715).
5 października
FAUSTYNA
łac. faustus - błogi, szczęśliwy.
Bł. Faustyna Kowalska, zakonnica.
Helena Kowalska urodziła się 25 września 1905 r. w Głogowcu niedaleko
Łodzi. Pochodziła z wiejskiej ubogiej rodziny Mając 16 lat pracowała
jako służąca. W cztery lata później została przyjęta do klasztoru sióstr
Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie. Nadano jej imię Faustyna.
Wykonywała prace służebne w ogrodzie, w kuchni, w piekarni, na furcie.
Miała jedno pragnienie: uświęcić się wśród pracy i cierpienia.
Posiadając zaledwie elementarne wykształcenie sięgnęła szczytów nieba.
Była obdarzona darem modlitwy kontemplacyjnej. Na polecenie spowiednika
spisała swe mistyczne przeżycia w “Dzienniczku”, który stanowi perłę
duchowości chrześcijańskiej. Ogłosiła na nowo ludziom wielkie
ewangeliczne przesłanie o Miłosierdziu Boga. Na podstawie objawień
poleciła namalować obraz Zbawiciela z podpisem “Jezu, ufam Tobie”.
Zmarła 5 października 1938 r. w Krakowie - Łagiewnikach. Beatyfikowana
przez Jana Pawła II w 1993 r.
W ikonografii bł. Faustyna przedstawiana jest w czarnym habicie, stroju swego zgromadzenia.
św. Apolinarego bpa (+ ok. 250),
św. Attylana bpa (+ ok. 916),
bł. Bartłomieja Longo wyznawcy (+1926),
św. Charytyny m. (+ IV w.),
śwśw. Placyda, Maura, Eutychiusza, Wiktora, Flawii, Donata, Firmata, Fausta, mm. (+ VI w.),
bł. Rajmunda z Kapui zk. (+ 1399),
św. Trazeasza bpa (+ ok. 175).
6 października
BRUNON
(zob. 12 lipca)
Św. Brunon Kartuz, opat.
Urodził się w Kolonii około 1030 r. Kształcił się w Kolonii i Reims, po
czym prowadził szkolę katedralną. W 1055 r. otrzymał kanonię. Następnie
przyjął święcenia kapłańskie. Arcybiskup Manasses I mianował go swoim
kanclerzem. Kiedy Brunon wystąpił przeciw niemu z powodu symonii,
stracił urząd, majątek i musiał opuścić miasto. Wrócił do Reims w 1080
r., gdzie zaproponowano mu biskupstwo. Jednak nie przyjął tej godności. W
1084 r. pod Grenoble, w okolicy gór Chartreuse, założył z sześciu
towarzyszami osadę eremicką, zwaną Wielką Kartuzją, która stała się
kolebką nowego zakonu - kartuzów. W 1090 r. został wezwany do Rzymu
przez swojego dawnego ucznia - papieża Urbana II - na doradcę. Dwa lata
później, otrzymawszy zgodę papieża na opuszczenie Rzymu, udał się do
nowej pustelni. Założył ją w La Torre. W pobliskim zaś San Stefano in
Bosco stworzył filię. Tam zmarł w 1101 r. Nie był oficjalnie
kanonizowany Jego kult potwierdził oficjalnie Grzegorz XV (1623). Jest
patronem kartuzów.
W
ikonografii św. Brunon przedstawiany jest w białym habicie kartuzów.
Jego atrybutami są: gałązka oliwna, globus, krzyż, mitra i pastorał u
stóp, palec przy ustach, czaszka.
św. Adalberona bpa (+ 1090),
św. Artalda zk. bpa (+ 1206),
św. Magnusa bpa (+ VII w.),
św. Marii Franciszki od pięciu Ran Pana Jezusa dz. (+ 1791),
św. Romana boa w Auxerre (+ ok. 550),
św. Wiary (+ III w.).
7 października
MARYJA
(zob. 1 stycznia)
Matki Bożej Różańcowej.
Nabożeństwo to zainicjowali dominikanie. Pius V ogłosił święto Matki
Boskiej Zwycięskiej po zwycięstwie floty chrześcijańskiej nad turecką
pod Lepanto 7 października 1571 (współcześni przypisywali pokonanie
Turków Maryi). Klemens XII wprowadził je pod obecną nazwą w 1716 r.
SERGIUSZ
łac. pochodzący z rzymskiego rodu Sergia
i
BAKCHUS
gr. imię boga, sił natury, plonów, wina.
Św. Sergiusz i św. Bakchus, męczennicy (+ III/IV w.).
Najbardziej popularni święci starożytnego Wschodu. Nie zachowały się o
nich bliższe informacje. Starożytna “Passio” prezentowała ich jako
oficerów cesarskich wojsk pogranicznych stacjonujących nad Eufratem. Za
swe przekonania religijne zostali uwięzieni i poddani torturom. Ponieśli
śmierć w czasach Maksymiliana lub Maksyma Dyzmy. “Martyrologium
rzymskie” podaje lakoniczną notę: “Bakchusa tak długo chłostano
żelaznymi knutami, aż poraniony na całym ciele wyzionął ducha, wyznając
nieustannie Jezusa Chrystusa. Sergiuszowi zaś włożono na nogi buty
nabite wewnątrz gwoździami. A ponieważ niezłomnie trwał w swojej wierze,
ścięto go mieczem.” Odzwierciedleniem rozpowszechnionego kultu Świętych
są liczne kościoły Wschodu, powstałe już w V wieku, oraz bogata
ikonografia ruska.
W ikonografii Święci męczennicy przedstawiani są z insygniami oficerskimi. Ich atrybutem jest krzyż, korona i palma męczeńska.
św. Augusta kpł. (+ ok. 560),
św. Justyny z Padwy dz. m. (+ I/II w.),
śwśw. Marcelego, Apulejusza, mm. (+ I w.),
św. Marka pp. (+ 336),
św. Mateusza Carrieri zk. (+ 1470).
8 października
LUDWIK
(zob. 15 marca)
Św. Ludwik Bertrand, kapłan.
Urodził się w 1526 r. w Walencji. Pragnął pójść za Chrystusem. Wobec
sprzeciwu ojca uciekł z domu. Wstąpił do dominikanów. Kiedy składał
śluby zakonne, miał 19 lat. Kapłaństwo przyjął w 1547 r. Jego życie
zakonne ożywiało pragnienie pracy misyjnej. 14 lutego 1562 r. wyruszył
okrętem do Ameryki Południowej. Dotarł do Kolumbii. Tam pieszo
przemierzał ogromne obszary, głosząc Ewangelię. Był opiekunem i obrońcą
Indian. Zyskał przydomek “apostoła Indian”. Niezmierne trudy misyjne,
surowe warunki życia wyniszczyły o. Ludwika. Musiał wracać do Walencji.
Tutaj podjął pracę przede wszystkim w konfesjonale. Był spowiednikiem m.
in. św. Teresy z Avili. Zmarł 9 października 1581 r. Beatyfikował go
Paweł V (1608), kanonizował Klemens X (1671).
św. Artemona kpł. m. (+ III/IV w.),
św. Ewodiusza bpa (+ V w.),
śwśw. Palacjaty i Laurencji, mm. (+ III/IV w.),
św. Pelagii dz. m. wAntiochii (+ 302),
św. Reparaty dz. m. (+ poł. III w.),
św. Walerii z Honnecourt (+ VII w.).
9 października
WINCENTY
(zob. 22 stycznia)
Bł. Wincenty Kadłubek, biskup, zakonnik (1160 - 1223).
Urodził się w Karwowie pod Opatowem. Pochodził z rodu Porajów herbu
Róża. Studiował w Paryżu i Bolonii. Przyjął święcenia jako kapłan
diecezji krakowskiej. Mając 34 lata objął prepozyturę w kolegiacie
sandomierskiej. W roku 1203 został biskupem w Krakowie. Brał udział w
obradach Soboru Lateraneńskiego IV. Po kilkunastu latach rządów zrzekł
się biskupstwa i przywdział habit cystersów w Jędrzejowie. Tam zmarł.
Jako pierwszy Polak opisał dzieje narodu w “Kronice polskiej”.
Beatyfikował go Klemens XIII w 1764 roku. Jest patronem archidiecezji
warmińskiej oraz diecezji kieleckiej, sandomierskiej.
W ikonografii bł. Wincenty przedstawiany jest w stroju biskupim. Jego atrybutami są pastorał oraz infuła u stóp.
św. Abrahama bpa patriarchy, św. Dionizego bpa m. (+ 258),
św. Deusdeditop. (+ 834),
św. Gislena bpa mn. (+ ok. 685),
św. Jana Leonarda zk. 1609),
św. Publii ksieni (+ poł. IV w.).
10 października
MARIA
(zob. 1 stycznia)
Bł. Maria Angela Zofia Truszkowska, zakonnica.
Urodziła się 16 maja 1825 r. Ojciec jej był prawnikiem. Przy
współudziale bł. Honorata Koźmińskiego założyła Zgromadzenie Sióstr
Felicjanek w Warszawie (1855), zajmujące się dziećmi. W czasie powstania
styczniowego felicjanki zamieniały ochronki na szpitale polowe. Za
patriotyczną działalność zgromadzenie uległo kasacie. Maria Angela
przeniosła się do Krakowa i tam założyła kolejny dom. Pomoc
potrzebującym łączyła z głęboką modlitwą, a szczególnie z adoracją
Najświętszego Sakramentu. Zmarła 10 października 1899 r. Jej “życie
znaczone było miłością. Była to troska o wszystkich głodnych chleba,
serca i domu oraz prawdy ewangelicznej” - powiedział o niej Jan Paweł
II, który beatyfikował ją w 1993 r.
śwśw. Daniela zk. Samuela zk. mm. (+ 1227),
śwśw. Dionizego bpa, Rustyka kpł., Eleuteriusza dk., mm. (+ III w.),
św. Gereona m. (+ III w.),
św. Paulina z Yorku bpa (+ 644),
św. Pinytosa bpa Knossos (+ ok. 180).
11 października
ALEKSANDER
(zob. 26 lutego)
Św. Aleksander Sauli, biskup (1534 - 1592).
Urodził się w Mediolanie. Mając 17 lat wstąpił do bamabitów. W 1556 r.
otrzymał święcenia kapłańskie. Studia w Pawii zakończył doktoratem. Był
profesorem uniwersytetu, następnie generałem zakonu. W roku 1570 został
biskupem w Alerii na Korsyce. Rozwinął duszpasterstwo dzieci, chorych,
marynarzy, pielgrzymów. Żył jak najuboższy mnich. Po dwudziestu latach
pracy ofiarowano mu biskupstwo w Pawii. Tam podczas wizytacji
pasterskiej zmarł. Przy śmierci prosił spowiednika, aby mu czytał Mękę
Pańską. Beatyfikował go Benedykt XIV (1741), kanonizował Pius X (1904).
św. Brunona z Kolonii bpa (+ 965),
św. Emanuela Torres Acosta zk. (+ 1887),
św. Firmina bpa (+ ok. 552),
św. Gumara (+ 775),
św. Kanika kpł. op. (+ 600),
św. Placydii dz. (+ 532),
św. Sarmaty (+ 357),
śwśw. Taraka, Probusa, Andronika, mm. (+ 304).
12 października
EDWIN
germ. ed- - posiadanie, władza, majątek i -win - przyjaciel; “przyjaciel dziedzictwa”.
Św. Edwin, król (584 - 633).
Młodość spędził na wygnaniu. Odzyskawszy tron Northumbrii (jedno z
królestw na terenie dawnej Anglii), stanął w obliczu kolejnych wojen.
Ożenił się z św. Etelburgą, córką św. Etelberta, króla Kentu. Małżeństwo
to dało początek chrześcijaństwu w Anglii. Przyjąwszy chrzest razem z
dworem (627), podjął dzieło chrystianizacji swego królestwa. Zostało ono
zahamowane po jego śmierci. Edwin zginął pod Hatfield w czasie bitwy z
Pendą, królem Mercji.
św. Domniny m. (+ kon. III w.),
śwśw. Feliksa bpa, Cypriana bpa, mm. (+ ok. 484),
św. Monasa bpa Mediolanu (+ ok. 300),
św. Serafina z Montegranaro zk. (+ 1604),
św. Walfryda bpa Yorku (+ 709).
13 października
HONORAT
(zob. 11 stycznia)
Bł. Honorat Koźmiński, zakonnik, kapłan.
Wacław Koźmiński urodził się w rodzinie inteligenckiej w 1829 r. w
Białej Podlaskiej. Maturę uzyskał w Płocku. Studiował na wydziale
budownictwa przy Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Jego młodzieńcze
lata cechowała obojętność wobec Boga. Pod zarzutem przynależności do
spisku politycznego został aresztowany i osadzony w X pawilonie Cytadeli
warszawskiej. W więzieniu zachorował na tyfus. Po jedenastu miesiącach
więzienia został zwolniony Przeżycia więzienne radykalnie zmieniły jego
stosunek do Boga. Po ukończeniu studiów wstąpił do klasztoru kapucynów
(1848), przyjmując imię zakonne Honorat. Wyświęcony na kapłana w 1852 r.
Był wybitnym kaznodzieją oraz znanym spowiednikiem. Swoją głęboką
religijnością i troską o człowieka zjednywał wielu ludzi dla Chrystusa.
O. Honorat założył szereg zgromadzeń zakonnych - do dziś istnieją trzy
zgromadzenia habitowe: felicjanki - powołane razem z bł. Marią Angelą
Zofią Truszkowską (zob. 10 października), serafitki, kapucynki, i
czternaście bezhabitowych, tzn. utajonych przed carskim zaborcą, który
po kasacie klasztorów nie dopuszczał do ich odrodzenia się czy
powstawania nowych. Zgromadzenia o. Honorata podejmowały prace
charytatywne i apostolskie m. in. wśród młodzieży szkolnej i
rzemieślniczej, w fabrykach, wśród ludu wiejskiego, w przytułkach dla
ludzi starych i upośledzonych. Po powstaniu styczniowym skasowano
klasztor, w którym przebywał. Zakonników, wśród nich i o. Honorata,
wywieziono do Zakroczymia. Ostatecznie osiadł on w Nowym Mieście nad
Pilicą. Wyczerpany pracą apostolską, zmarł w opinii świętości 16 grudnia
1916 r. Beatyfikował go Jan Paweł II (1988).
W ikonografii bł. Honorat przedstawiany jest w habicie kapucynów.
św. Chelldonii dz. (+ XII w.),
śwśw. Januarego, Fausta, Marcjalisa, Karpusa, mm. (+ I w.),
św. Kolmana m. (+ 1012),
św. Komgana op. (+ VIII w.),
bł. Magdaleny Panatrieri zk. (+ 1503),
św. Reginbalda bpa (+ 1039),
św. Teofila bpa Antiochii (+ ok. 180),
św. Wenancjusza op. (+ V w.).
14 października
KALIKST
gr. kalós - piękny, dobry.
Św. Kalikst I, papież, męczennik (+222/223?).
Był niewolnikiem Karpofora, który dał mu wolność. Po powrocie z
zesłania w kopalniach na Sardynii został archidiakonem. Zarządzał
cmentarzem przy Via Appia w Rzymie, który do dziś nosi jego imię. W 217
r. został wybrany papieżem. Jego pontyfikat trwał 5 lat. W tym czasie
zajął zdecydowane stanowisko wobec herezji sabelianizmu i monarchizmu,
które błędnie interpretowały tajemnicę Trójcy Świętej, a także wobec
schizmy Hipolita. Akceptował związki małżeńskie zawierane między osobami
wolnymi a niewolnikami. Umożliwił powrót do Kościoła chrześcijanom,
których poprzednio wykluczano z pokuty kościelnej, pozostawiając ich
sądowi Bożemu.
W
ikonografii św. Kalikst przedstawiany jest w stroju pontyfikalnym z
tiarą na głowie. Jego atrybutami są: księga, kamień na księdze,
pastorał.
RADZIM
łac. gaudens - radujący się.
Bł. Radzim Gaudenty, biskup (+ 1006/1011?).
Pochodził z książęcego czeskiego rodu Sławnikowiców. Był przyrodnim
bratem św. Wojciecha. Stale przebywał w jego otoczeniu. Razem z
Wojciechem wstąpił do benedyktynów na Awentynie. Z nim przybył do Polski
i towarzyszył mu w misji do Prusów. Po męczeńskiej śmierci św.
Wojciecha i przeniesieniu ciała do Gniezna udał się do Rzymu. Papież
Sylwester II ustanowił go biskupem. Po powrocie do Polski bł. Radzim
podjął w 1000 roku obowiązki pierwszego arcybiskupa gnieźnieńskiego.
Metropolii podlegały wtedy biskupstwa w Krakowie, Wrocławiu i
Kołobrzegu.
MAŁGORZATA
(zob. 18 stycznia)
Św. Małgorzata Maria Alacoque, dziewica, zakonnica.
Urodziła się 1647 r. w Burgundii. Ojciec jej był notariuszem i sędzią.
Mając 24 lata wstąpiła do wizytek w Paray-le-Monial. Mistyczka. Pan
Jezus w wielu objawieniach przedstawił jej swe Serce - kochające ludzi i
spragnione ich miłości. W związku z otrzymanym orędziem i poleceniem,
aby ustanowiono święto czczące Jego Najświętsze Serce oraz przystępowano
do pierwszopiątkowej Komunii św. wynagradzającej, doznała wielu
przykrości i sprzeciwów. Małgorzata zmarła 17 października 1690 r.
Beatyfikował ją Pius IX (1864), kanonizował Benedykt XV (1920).
W ikonografii św. Małgorzata Maria przedstawiana jest w czarnym habicie wizytek, w rękach trzyma przebite serce.
św. Burkharda bpa (+ 754),
św. Dominika Lorykata “Opancerzonego” ps. (+ 1060),
św. Donacjana bpa Reims (+ IV w.),
św. Fortunata bpa (+ ok. 542),
św. Fortunaty dz. m. (+ pocz. IV w.),
św. Gaudentego bpa (+ III/IV w.),
św. Justa bpa Lyonu (+ IV w.),
św. Rustyka bpa (+ VI w.).
15 października
TERESA
(zob. 1 października)
Św. Teresa od Jezusa, dziewica, zakonnica, doktor Kościoła.
Urodziła się w 1515 r. Pochodziła ze szlacheckiej i zamożnej rodziny
zamieszkałej w Avili. Jako dziecko marzyła o męczeństwie za wiarę. Mając
12 lat przeżyła śmierć matki. Pisała o tym w swej biografii: “Gdy mi
umarła matka... rozumiejąc wielkość straty, udałam się w swoim
utrapieniu przed obraz Matki Bożej i rzewnie płacząc, błagałam Ją, aby
mi była matką. Prośba ta, choć z dziecinną prostotą uczyniona, nie była -
zdaje mi się - daremną.” W 20 roku życia wstąpiła do klasztoru
karmelitanek w rodzinnym mieście, w Avili. Po złożeniu ślubów ciężko
zachorowała. Przez rok leczyła się poza klasztorem. Po powrocie do
klasztoru jej życie duchowe ulega pogłębieniu. Utalentowana i wrażliwa
odkrywa, że modlitwa jest tajemniczą bramą, przez którą wchodzi się do
“twierdzy wewnętrznej”. Mistyczka i wizjonerka, a jednocześnie osoba o
umysłowości wielce rzeczowej i praktycznej. Przeprowadziła reformę
swojego zakonu fundując 32 klasztory Część życia spędziła w ciągłych
podróżach, na pertraktacjach z władzami duchownymi i świeckimi,
wygłaszaniu konferencji o odnowie życia zakonnego. Z pomocą św. Jana od
Krzyża przedsięwzięła również reformę karmelitów. Nową gałąź zakonu
nazwano karmelitami bosymi. Łączyła kontemplację z aktywnością i
umartwieniem. Mimo przeciwności konsekwentnie realizowała swoje zakonne
powołanie. Miała dar serdecznej zażyłości z Bogiem. W oparciu o osobiste
doświadczenie św. Teresa napisała dzieła, które są perłami literatury
mistycznej. Za największe uważana jest “Twierdza wewnętrzna”. Jest
klasykiem literatury hiszpańskiej. Umarła 15 października 1582 r.
Beatyfikował ją Paweł V (1614), kanonizował Grzegorz XV (1622). Paweł VI
ogłosił św. Teresę doktorem Kościoła (1970). Jest patronką Hiszpanii,
miasta Avila, Ałba de Tormes; karmelitów bosych, karmelitów
trzewiczkowych, chorych -zwłaszcza uskarżających się na bóle głowy i
serce, dusz w czyśćcu cierpiących.
“Św.
Teresa była człowiekiem radości. W porze rekreacji układała zabawne
piosenki i wyśpiewywała je przy tamburynie i kastanietach. Chyba jedyna
święta z kastanietami. Dziwiły się wielce siostry zakonne i trochę
gorszyły: < Jakże to tak?> A Teresa z ukosa: <Potrzebne to
wszystko, aby życie było znośne.>” “Naśmiewano się z niej w Toledo,
że ma trzy dukaty i pragnie klasztor fundować. Rzekła: <Teresa i trzy
dukaty to Jest nic. Ale Bóg, Teresa i trzy dukaty - to jest wszystko. A
zatem moi panowie?> Rajców zamurowało. Dostała zgodę. Klasztor
stanął, chociaż na początku jedno Jajko dzielono na trzy osoby, bo
fundacja była znów bez zaopatrzenia.”
Tadeusz Żychiewicz “Żywoty”
W
ikonografii św. Teresa przedstawiana jest w habicie karmelitanki. Jej
atrybutami są: anioł przeszywający jej serce strzałą miłości, gołąb,
krzyż, pióro i księga, napis: “Misericordias Domini in aeternum
cantabo”, strzała.
św. Antiocha bpa (+ V w.),
św. Eutymiusza Młodszego op.(+ 898),
św. Sewera bpa (+ V w.),
św. Tekli dz. ksieni (+ 790),
św. Teodoryka zk. (+ 1377).
16 października
JADWIGA
(zob. 17 lipca)
Św. Jadwiga Śląska, księżna, wdowa.
Urodziła się w 1174 (1179?) roku jako córka Bertolda IV hrabiego na
Andechs (Bawaria). Otrzymała staranne wychowanie i wykształcenie w domu
rodzinnym i u benedyktynek w Kitzingen. W trzynastym roku życia
poślubiła Henryka I Brodatego, księcia Wrocławia, z którym miała
siedmioro dzieci. W swoim życiu doświadczyła tajemnicy Krzyża. Przeżyła
śmierć męża i prawie wszystkich dzieci. Jej ukochany syn, Henryk
Pobożny, poległ w bitwie z Tatarami pod Legnicą. Ostatnie lata spędziła w
ufundowanym przez siebie klasztorze cystersek w Trzebnicy, gdzie jej
córka Gertruda była przełożoną. Zasłynęła z pobożności i czynów
miłosierdzia. Wyczerpana surowym życiem mniszki, chociaż nie składała
ślubów, zmarła 15 października 1243 r. Kanonizowana przez Klemensa IV w
1267 r. Jej relikwie spoczywają w Trzebnicy. Patronka Polski, Śląska,
archidiecezji wrocławskiej i diecezji w Gorlitz; miast: Andechs,
Berlina, Krakowa, Trzebnicy, Wrocławia, Europy; uchodźców oraz
pojednania i pokoju.
W
ikonografii św. Jadwiga przedstawiana jest jako młoda mężatka w długiej
sukni lub w książęcym płaszczu z diademem na głowie. Czasami w habicie
cysterskim. Jej atrybutami są: but w ręce, krzyż, księga, figurka Matki
Bożej, makieta kościoła w dłoniach, różaniec.
św. Berchariusza op. m. (+ 685),
św. Eliflusa m. (+ IV w.),
św. Gawła (Galia) ps. (+ 627/645?),
św. Gerarda Majelli zk. (+ 1755),
św. Lullusa bpa (+ 786),
śwśw. Martyriana, Saturiana, mm. i Maksymy dz. (+ V w.).
17 października
IGNACY
(zob. 31 lipca)
Św. Ignacy Antiocheński, biskup, męczennik (+ ok. 107).
Następca św. Piotra na biskupstwie w Antiochii (Syria). W czasie
prześladowania za cesarza Trajana został uwięziony i skazany na śmierć.
Wysłano go do Rzymu, aby tam rzucić na pożarcie dzikim zwierzętom. W
drodze napisał siedem listów do gmin chrześcijańskich Małej Azji,
wyrażając w nich żarliwość wiary oraz głęboki pokój serca wobec
czekającego go męczeństwa. Listy te są ważnym dokumentem wiary
pierwotnego Kościoła. Św. Ignacy, “Teoforos” - jak przedstawia się w
pismach, zginął śmiercią męczeńską na arenie w Rzymie. Jego imię
wymieniane jest w Kanonie rzymskim.
W
ikonografii św. Ignacy ukazywany jest w szatach biskupich rytu
wschodniego lub jako młody biskup z raną na piersi. Atrybutami są: lew u
stóp, IHS na piersi Świętego.
św. Contarda Ferrini prof. uniwersytetu (+ 1902),
św. Florentyna bpa (+ ok. 527),
św. Herona bpa (+ II w.),
św. Mamelty m. (+ ok. 343).
18 października
ŁUKASZ
gr. Lucanós - pochodzący z Lukami; “urodzony o świcie”.
Św. Łukasz, Ewangelista (I w.).
Euzebiusz i Tertulian piszą, że jego rodzinnym miastem była Antiochia
Syryjska. Z pochodzenia - poganin, z zawodu - lekarz (Kol 4,14). Około
50 roku przyłączył się do św. Pawła, gdy ten odbywał drugą misyjną
podróż. Towarzyszył mu w Troadzie, Filippi, Jerozolimie. Był z nim w
Rzymie, a także podczas trzeciej podróży misyjnej. Po śmierci Apostoła
Narodów działał (jako biskup?) w Achai i Egipcie. Według tradycji Łukasz
jest autorem Ewangelii oraz Dziejów Apostolskich. Zawdzięczamy mu
prawie wszystkie wiadomości o dzieciństwie Pana Jezusa oraz niejeden rys
jego Matki. Dante określił go “historykiem łagodności Chrystusowej”.
Miał umrzeć śmiercią naturalną w wieku 84 lat w Beocji. Patron
Hiszpanii, miasta Achai; introligatorów, lekarzy, malarzy i rzeźbiarzy,
notariuszy, rzeźników, złotników. Według legendy malował portrety
Jezusa, apostołów, a zwłaszcza Maryi, Matki Bożej. Jeden z nich, jak
opisuje Teodor Lektor z VI wieku, cesarzowa Eudoksja, żona Teodozego II
Wielkiego, zabrała z Jerozolimy i przesłała św. Pulcherii, siostrze
cesarza. Według innej opowieści kopią jednego z obrazów św. Łukasza jest
Ikona Jasnogórska.
W
ikonografii św. Łukasz prezentowany jest jako młodzieniec o ciemnych,
krótkich, kędzierzawych włosach, w tunice. Sztuka zachodnia ukazuje go z
tonsurą lub łysiną, czasami bez zarostu. Bywa przedstawiany, gdy maluje
obraz. Jego atrybutami są: księga, paleta malarska, przyrządy medyczne,
skalpel, wizerunek lub figura Matki Bożej, wół, zwój.
św. Asklepiadesa bpa m. (+ 218),
św. Atenodora bpa m. (+ III w.),
śwśw. Izaaka Jogues kpł., Jana de la Lande zk., Renata Goupil zk., mm. (1642/1646),
św. Juliana ps. (+ 377),
św. Justa m. (+ III w.),
św. Piotra z Alkantar kpł. zk. (+ 1562),
19 października
PAWEŁ
(zob. 15 stycznia)
Św. Paweł od Krzyża, kapłan.
Paweł Franciszek Danei urodził się w 1694 r. w Ovada (Piemont).
Pochodził z zubożałej rodziny szlacheckiej. Mając 19 lat zaciągnął się
do armii weneckiej, aby walczyć z Turkami. Ale już po roku podjął życie
pustelnika. W jedenaście lat później został kapłanem. Był jednym z
największych kaznodziejów XVIII stulecia. Jego pobożność cechowała
pasyjność, czyli rozważanie i uczestniczenie w tajemnicy Męki Pańskiej.
Powołał zgromadzenie pasjonistów, którego celem jest głoszenie
nabożeństwa do Męki Chrystusa i wzywanie do pokuty Założył klasztor na
Monte Argentario niedaleko Orbetello (1728). Był pierwszym, a zarazem
dożywotnim generałem zakonu. Razem z Marią Croifissa di Gesú powołał
także żeńskie zgromadzenie pasjonistek. Zmarł w Rzymie 18 października
1775 r. Został pochowany w bazylice św. Jana i Pawła. Beatyfikował go
Pius IX w 1853 r., kanonizował w 1867. Jest patronem pasjonistów,
pasjonistek oraz orędownikiem nabożeństwa do Męki Pańskiej.
W
ikonografii przedstawiany jest św. Paweł w czarnym, zakonnym habicie z
napisem “Passio Domini Nostri Iesu Christi” w obwódce w kształcie serca.
Jego atrybutami są krucyfiks i czaszka.
św. Akwilina bpa (+ ok. 690),
św. Etbina op. (+ VII w.),
św. Fredeswindy dz. (+ ok. 750),
śwśw. Ptolemeusza i Lucjusza, mm. (+ ok. 160),
św. Warusa żołnierza m. (+ IV w.),
św. Worana bpa (+ 585).
20 października
JAN
(zob. 31 stycznia)
Św. Jan Kanty, kapłan.
Urodził się w 1390 r. w Kętach. Studiował filozofię i teologię na
Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie później został profesorem. Pełnił
funkcję kanonika i kustosza kolegiaty św. Floriana w Krakowie oraz przez
krótki czas proboszcza w Olkuszu. Był człowiekiem żywej wiary i
głębokiej pobożności. Kilkakrotnie pieszo pielgrzymował do Rzymu. Przez
całe życie kapłańskie powstrzymywał się od spożywania mięsa. Niezwykle
pracowity, przepisywał manuskrypty. Odnalezione niedawno rękopisy liczą
18000 stron (!). Słynął z wielkiego miłosierdzia. Nie mogąc zaradzić
nędzy, wyzbył się nawet własnego odzienia i obuwia. Zmarł 24 grudnia
1473 r. Beatyfikował go Innocenty XI (1680), kanonizował Klemens XIII
(1767). Jego relikwie spoczywają w kościele św. Anny w Krakowie. Jest
patronem Polski, archidiecezji krakowskiej, Krakowa; profesorów,
nauczycieli i studentów, szkół katolickich, “Caritasu”.
“Strzeż się obrazić kogo, bo przepraszać jest niebłogo.”
Św. Jan Kanty
W
ikonografii św. Jan przedstawiany jest w todze profesorskiej. Często w
ręku ma krzyż. Bywa ukazywany w otoczeniu studentów lub ubogich. Jego
atrybutami są: scalony dzbanek, obuwie, które daje ubogiemu, pieniądze
wręczane zbójcom, różaniec.
św. Andrzeja z Krety mn. m. (+ 766),
św. Artemiusza wodza cesarskiego m. (+ 362),
św. Felicjana bpa m. (+ 251),
św. Ireny dz. m. (+ VI w.),
śwśw. Jerzego dk. i Aureliusza z Kordony (+ 858),
św. Kaprasjusza m. (+ III w.),
bł. Marii-Bertilli Boscardin dz. (+ 1922),
św. Syndulfa kpł. (+ ok. 600).
21 października
JAKUB
(zob. 6 maja)
Bł. Jakub Strzemię (Strepa), biskup (1340 - 1409).
Był franciszkaninem. Pełnił funkcję gwardiana misyjnego Stowarzyszenia
Braci Pielgrzymujących dla Chrystusa we Lwowie. Zasłynął jako gorliwy
misjonarz wschodnich 1 Kresów. W 1391 r. został arcybiskupem Halicza na
Rusi, gdzie konsekwentnie pracował nad ożywieniem żyda religijnego w
rozległej archidiecezji. Doradca Władysława Jagiełły Senator. Prowadził
życie skromne i ubogie. W swej pobożności miał szczególny kult do
Najświętszego Sakramentu i NMP. Beatyfikowany przez Piusa VI (1790).
Jego relikwie spoczywają w katedrze w Lubaczowie. Patron archidiecezji
Iwowskiej, Lwowa, prowincji franciszkanów konwentualnych.
W ikonografii bł. Jakub przedstawiany jest w stroju biskupa. Jego atrybut to pieczęć herbowa z wizerunkiem Matki Bożej.
św. Celiny (+ 458),
śwśw. Dasjusza, Zotyka, Kajusa żołnierzy, mm. (+ IV w.),
św. Hilariona op. (+ ok. 317),
św. Malchusa mn. (+ IV w.),
bł. Piotra Capuzi z Tiferno zk. (+ 1445),
św. Urszuli m. (+ IV w.).
22 października
DONAT
łac. Donatus - dany przez Boga.
Św. Donat, biskup (+ ok. 875/877).
Pochodził z zamożnej rodziny Podczas pielgrzymki do Rzymu, w toskańskim
miasteczku Fiesole wybrano go przez aklamację na biskupa. Pełnił tę
funkcję przez 40 lat. Brał udział w koronacji Ludwika II oraz w synodzie
rzymskim (861). Pozostawił po sobie teksty poetyckie.
W ikonografii św. Donat przedstawiany jest w stroju biskupim. Stoi obok Matki Bożej. Jego atrybutem jest rozbity kielich.
śwśw. Filipa bpa, Sewera kpł., Euzebiusza, Hermesa, mm. (+ 303),
św. Marka bpa Jerozolimy (+ II w.),
św. Melaniusa bpa (+ 300),
śwśw. Nunilony dz., Alodii dz., mm. (+ 851),
św. Salome (+ I w.),
św. Werekunda bpa (+ VI w.).
23 października
JAN
(zob. 31 stycznia)
Św. Jan Kapistran, kapłan.
Urodził się w 1386 r. w Capestrano. Po studiach prawniczych w Perugii
był radcą dworu neapolitańskiego, następnie sędzią i gubernatorem.
Podczas walk dostał się do niewoli. Przebywając w więzieniu przeżył
wizję, pod wpływem której zmienił życie. Po uwolnieniu wstąpił do
franciszkanów obserwantów - bernardynów. Podjął pracę wędrownego
kaznodziei. Kazania głosił we Włoszech, Austrii, Francji, Niemczech, w
Polsce, na pograniczu Czech i Moraw, na Węgrzech. Przemierzając te kraje
organizował szpitale i inne dzieła miłosierdzia. W Polsce przebywał 8
miesięcy. Był na ślubie króla Kazimierza Jagiellończyka z Elżbietą,
córką cesarza Albrechta II. Pozostawił po sobie dwa klasztory
bernardynów: w Krakowie i Warszawie. Św. Jan był mediatorem w sporze o
tron neapolitański, w konflikcie między Mediolanem a Bazyleą oraz na
Sycylii. W swym aktywnym życiu poświęcał wiele czasu na modlitwę.
Prowadził życie umartwione. Często pościł. Miał dar przepowiadania
przyszłości. Św. Jan Kapistran mianowany przez Piusa II legatem - wzywał
do zjednoczenia sil chrześcijańskich przeciw inwazji muzułmańskiej na
Europę. Przyczynił się do zwycięstwa nad Turkami w bitwie pod Belgradem
(1456). Zmarł w kilka miesięcy później 23 października w Ilok nad
Dunajem. Nazwano go “apostołem zjednoczonej (po schizmie) Europy”.
Beatyfikowany w 1622, kanonizowany w 1690 r. Patron prawników.
W
ikonografii św. Jan Kapistran przedstawiany jest w habicie
franciszkańskim. Jego atrybuty: gwiazda koło głowy, krucyfiks, księga,
monstrancja w rękach, noga depcząca turecki turban, sztandar z krzyżem.
bł. Bartłomieja de Breganza bpa (+ 1270),
św. Domicjusza kpł. (+ VIII w.),
św. Ignacego bpa patr. Konstantynopola (+ 877),
bł. Jana Dobrego zk. (+ 1249),
śwśw. Serwanda i Germana, mm. (+ III w.),
św. Seweryna bpa (+ V w.),
św. Teodora kpł. m. (+ 363).
24 października
ANTONI
(zob. 17 stycznia)
Św. Antoni Maria Claret, biskup (1807 - 1870).
Pochodził spod Barcelony W młodości uczył się tkactwa. Po studiach
teologicznych przyjął święcenia kapłańskie (1835). Jako kapłan pracował w
duszpasterstwie parafialnym, a później jako misjonarz w Katalonii i na
Wyspach Kanaryjskich. W 1849 r. założył zgromadzenie Misjonarzy Synów
Niepokalanego Serca NMP - klaretynów. Wkrótce potem mianowano go
arcybiskupem w Santiago na Kubie. Okazał się gorliwym i przedsiębiorczym
pasterzem. Utworzył 53 parafie. Popierał żeńskie zgromadzenie -
Instytut Apostolski Maryi Niepokalanej. W 1857 r. został odwołany do
Hiszpanii, aby podjąć posługę spowiednika królowej Izabeli II i
wychowawcy dzieci królewskich. Założył Akademię św. Michała skupiającą
artystów. Po wybuchu rewolucji w Hiszpanii towarzyszył królowej na
wygnaniu w Pau i Paryżu. W latach 1869 - 1870 uczestniczył w Soborze
Watykańskim I. Beatyfikował go Pius XI (1934), kanonizował Pius XII
(1950).
W
ikonografii św. Antoni Maria Claret przedstawiany jest w stroju biskupa
z regułą zakonu klaretynów w ręku. Jego atrybutem jest medalion na
szyi, krzyż na kufrze podróżnym.
bł. Alojzego Guanella zk. (+ 1915),
św. Ewergisla bpa (+ ok. 614),
śwśw. Feliksa bpa, Audakta kpł“ Januarego kpł., Fortunata i Septyma, lektorów, mm. (+ III w.),
bł. Józefa Baldo kpł. (+ 1915),
św. Marka ps. (+ 580),
św. Proklusa bpa (+ 446).
25 października
CHRYZANT
gr. chrysanthes - złoty kwiatek
i
DARIA
pers. Darajawahusz - posiadający dobro, posiadacz dobra; gr. Dareios.
Św. Chryzant i św. Daria, męczennicy (+283/284?).
W oparciu o inskrypcje w “Passio” można przyjąć, że Chryzant przybył do
Rzymu na studia. Nawróciwszy się, przywiódł do Chrystusa westalkę Darię
oraz innych mieszkańców. Podczas prześladowania za czasów cesarza
Numeriana zostali oni pochwyceni i skazani na śmierć. Wyrok wykonano w
sposób okrutny - wrzucono ich do dołu powstałego po nie używanym
akwedukcie przy via Salaria i tam żywcem zasypano ziemią oraz
kamieniami.
W
ikonografii przedstawia się św. Chryzanta jako rzymskiego młodzieńca z
palmą w dłoni. Czasami jako rycerza Chrystusa w wianku na głowie. Jego
atrybutami są: chorągiew, kamienie, korona, tarcza. Św. Daria ukazywana
jest w sztuce religijnej jako matrona rzymska z palmą w jednej, a z
księgą w drugiej ręce. Jej atrybutami są: kamienie, korona, lew.
śwśw. Chrystiana i Kryspina, mm. (+ 285),
śwśw. Cyryna i Antonina, mm. (+ III w.),
św. Gaudentego bpa (+ ok. 410),
św. Hilarego bpa (+ ok. 535),
śwśw. Kryspina i Kryspiniana, mm. (+ III/IV w.),
św. Martyriusa i Margana, mm. (+ ok. 351),
św. Miniasa żołnierza m. (+ III/IV w.),
śwśw. Prota, Januarego dk“ mm.(+ III/IV w.),
św. Tadeusza Macharbpa(+ ok. 1495).
26 października
LUCJAN
(zob. 7 stycznia)
i
MARCJAN
łac. Martianus - należący do Marsa, poświęcony Marsowi.
Św. Lucjan i św. Marcjan, męczennicy (+ 250/251?).
W Nikomedii podczas prześladowania za czasów Decjusza, ponieśli śmierć
przez spalenie. Ich relikwie znajdują się w miejscowości Vich, w
Hiszpanii.
św. Bernarda Calvo bpa (+ 1243),
św. Bonawentury z Potenzy zk. (+ 1711),
bł. Damiana z Final-Borgo (+ 1484),
św. Dymitra z Salonik m. (+ IV w.),
św. Ewarysta pp. m. (+ 105),
św. Fulka bpa (+ 1229),
św. Kwadragesima (+ VI w.),
śwśw. Rogacjana kpł., Felicyssyma, mm. (+ III w.),
św. Rustyka bpa (+ 461).
27 października
SABINA
(zob. 29 sierpnia)
Św. Sabina, męczennica (II/III w.).
Według starego przekazu była siostrą Wincentego i Chrestyny. Wszyscy
troje mieli zginąć jako ofiary prześladowań w Avili (?). Męczenników
wspominają stara martyrologia oraz liturgia mozarabska.
W ikonografii św. Sabina przedstawiana jest w koronie, z palmą męczeńską w ręku.
bł. Antoniny zk. (+ 1507),
św. Elesbaana króla Abisynii (+ IV w.),
św. Frumencjusza bpa w Etiopii (+ 380),
św. Gaudioza bpa (+ V/VI w.),
św. Józefa Pignatelli (+ 1811),
śwśw. Kapitoliny i Eroteidy, mm. (+ IV w.),
śwśw. Wincentego, Chrestyny, mm. (+ poł. III w.).
28 października
SZYMON
(zob. 5 stycznia)
i
JUDA TADEUSZ
hebr. Jehuda - godny czci.
Św. Szymon, Apostoł (I w).
Ewangelie wymieniają go w ścisłym gronie uczniów Pana Jezusa. Miał
przydomek Zelota - “Gorliwy” (Mk 3,18), z żarliwością bowiem zachowywał
Prawo Mojżeszowe. Według późnych źródeł pracował na terenie dzisiejszej
Brytanii(?) oraz w Babilonii i Persji. Zginął męczeńską śmiercią razem
ze św. Juda Apostołem. Patron diecezji siedleckiej oraz farbiarzy,
garncarzy, grabarzy, spawaczy.
W
ikonografii św. Szymon w sztuce wschodniej przedstawiany jest z
krótkimi włosami lub łysy, w sztuce zachodniej ma dłuższe włosy i
kędzierzawą brodę. Jego atrybutami są: księga, kotwica, palma i piła
(drewniana), którą miał być rozcięty, topór, włócznia.
Św.
Juda Tadeusz, Apostoł (I w.). Piszą o nim Ewangeliści: św. Jan podczas
opisu Ostatniej Wieczerzy (14,22), św. Mateusz (10,3) i św. Marek
(3,18). Juda był bratem Jakuba Młodszego, krewnym Pana Jezusa. Jest
autorem jednego z listów Nowego Testamentu. Po Zesłaniu Ducha Świętego
miał prowadzić misję w Edessie. Według innych źródeł apostołował w
Mezopotamii, gdzie poniósł śmierć męczeńską razem ze św. Szymonem.
Patron diecezji siedleckiej, Magdeburga. Orędownik w sprawach
beznadziejnych.
W
ikonografii św. Juda Tadeusz przedstawiany jest w długiej, czerwonej
szade lub w brązowo-czamym płaszczu. Trzyma mandylion z wizerunkiem
Jezusa. Jego atrybutami są: barka rybacka, kamienie, krzyż, księga,
laska, maczuga, miecz, pałki, którymi został zabity, topór.
śwśw. Anastazji i Cyryla, mm. (+ poł. III w.),
św. Cyryli m. (+ poł. III w.),
św. Farona bpa (+ ok. 670),
św. Fidelisa m. (+ III/IV w.),
św. Firmiliana bpa (+ 268),
św. Honorata bpa (+ ok. 397).
29 października
FELICJAN
(zob. 24 stycznia)
Św. Felicjan, męczennik (III w.).
“Martyrologium rzymskie” wspomina jego śmierć męczeńską w Kartaginie
razem ze 124 towarzyszami. Być może współmęczennicy ponieśli śmierć
podczas tego samego prześladowania, ale w różnych miejscowościach.
św. Abrahama zk. (+ IV w.),
św. Donata bpa (+ 387),
śwśw. Maksymiliana bpa m“ Walentego bpa (+ ok. 440),
św. Michała Rua kpł. (+ 1910),
św. Narcyza bpa (+ ok. 212),
św. Serafina z Francofonte ps. (+ 1616),
bł. Teodora op. (+ 575),
św. Zenobiego kpł. m. (+ IV w.).
30 października
BONAWENTURA
wł. bemenuto - przyjęcie na świat upragnionego dziecka; “dziecko urodzone w szczęśliwym porodzie”.
Bł. Benwenuta Bojani (1255 - 1292).
Urodziła się w Cividale del Friuli (północne Włochy). Była siódmą córką
włoskiego szlachcica. Została tercjarką dominikańską. Podejmowała
surowe umartwienia. Obdarowana szczególnymi łaskami Boga. Beatyfikowana
przez Klemensa XIII w 1765 r.
bł. Anioła kpł. zk. (+ 1730),
św. Eutropii m. (+ I w.),
św. Gerarda bpa (+ 1122),
św. Germana bpa Kapui (+ 540),
śwśw. Juliana, Eunusa, Makarego, mm. (+ III w.),
śwśw. Klaudiusza, Luperka, Wiktoriusza, ich ojca Marcelego, mm. (+ III w.),
św. Liberata z Loro Piceno zk. (+ 1260),
św. Maksyma m. (+ pocz. IV w.),
św. Saturnina m. (+ III/IV w.),
św. Serapiona bpa (+ 212),
śwśw. Zenobiego bpa i Zenobii, mm. (+ pocz. IV w.).
31 października
ALFONS
(zob. 1 sierpnia)
Św. Alfons Rodriguez (1531 - 1617).
Urodził się w rodzinie kupca w Segowii (Hiszpania). Po śmierci ojca
prowadził rodzinne przedsiębiorstwo. W wieku 17 lat ożenił się. Siedem
lat później stracił żonę i dwoje dzieci. Dwukrotnie rozpoczynał studia
teologiczne, niestety bez powodzenia. W 1571 r. wstąpił do jezuitów.
Jako brat zakonny przez 40 lat pełnił funkcję furtiana kolegium w Palma
na Majorce. Zasłynął z uprzejmości, dobroci i cierpliwości. Był mężem
surowych umartwień i ciągłej modlitwy. Wzniósł się na szczyty modlitwy
mistycznej. W roku 1825 beatyfikowany. Kanonizował go Leon XIII (1888).
śwśw. Ampliata, Urbana, Narcyza, mm. (+ I w.),
św. Antonina bpa (+ VII w.),
bł. Krzysztofa z Romandiola kpł. zk. (1272),
św. Kwinktyna senatora m. (+ III w.),
bł. Tomasza z Florencji zk. (+ 1447),
św. Wolfganga bpa (+ 994).