Marzec - Parafia pw. św. Łukasza Ewangelisty i św. Rity

Za młodu owdowiał, pozostając z dwojgiem dzieci. Kilka miesięcy przedtem utrzymał diakonat. Musiał się wyróżniać wyjątkowymi darami umysłu i serca, skoro jedenaście lat później, w roku 483 został wyniesiony na stolicę Piętrową. Przyjął imię Feliks III. Za jego pontyfikatu wybuchła schizma akacjańska, powodująca pierwsze oderwanie się Kościoła Wschodniego od Zachodniego. Dotkliwy cios spotkał także Kościół w Afryce Północnej, na terenach dzisiejszego Maroka, Algierii i Tunisu, które zajęli wtedy ariańscy Wandalowie. Zmarł l marca 492 roku. Pochowano go w bazylice św. Pawła za Murami.

 

św. Albina bpa Angers (+ 550),

św. Antoniny m. (+ ok. 306),

św. Dawida bpa Walii (+ 601),

św. Eudocji m. (+ ok. 152),

św. Herkulana bpa m. (+ ok. 552),

św, Suitberta bpa (+ 713),

św. Sywiarda op. (+ ok. 680).

 

Był synem św. Kanuta IV króla Danii. Po śmierci ojca wychowywał się na dworze swojego dziadka, Roberta II hrabiego Flandrii. Po śmierci dziadka, a następnie stryja Balwina został władcą tej ziemi. Odznaczył się mądrością, miłosierdziem, świętością. Do historii przeszedł jako Karol Dobry. Został zamordowany przez przeciwników w Brugii 1127 roku. Wyniesiony na ołtarze jako błogosławiony.

W ikonografii bł. Karol przedstawiany jest w stroju królewskim. Atrybutem jego jest korona.

 

(zob. 18 sierpnia).

 

św. Ceaddy bpa (+ 672),

bł. Henryka Suzo zk. (+ 1366),

św. Łukasza Casali op. (+ ok. 800).

 

Była córką Zygfryda, hrabiego Luksemburga. Poślubiła Henryka II, księcia Bawarii, który po śmierci Ottona III został wybrany cesarzem Niemiec. Wraz z mężem otrzymała w Rzymie koronę z rąk papieża Benedykta VIII. Oboje żyli jako dziewicze małżeństwo. Po śmierci męża wstąpiła do klasztoru, który ufundowała. Podczas uroczystości poświęcenia tegoż klasztoru, po liturgii Słowa, cesarzowa zdjęła cesarskie szaty, ostrzygła włosy i odziała się w zgrzebny habit. Zrobiło to wielkie wrażenie na uczestnikach ceremonii. Opisuje to wydarzenie ks. Piotr Skarga w “Żywotach Świętych”. Jako zakonnica służyła z oddaniem ludziom, zwłaszcza ubogim. Zmarła 3 marca. Pochowano ją obok męża w katedrze bamberskicj.

W ikonografii Święta występuje w stroju cesarskim, najczęściej z mężem św. Henrykiem. Przedstawia się ją także w habicie zakonnym trzymającą w ręku kościół.

 

śwśw. braci Hemiteriusza i Cheledoniusza żołnierzy mm. (+ 298),

bł. Innocentego z Berzo kpł. zk. (+ 1890),

bł. Jakuba de Canepacci zk. (+ 1508),

bł. Jana Scalvinoni zk. (+ 1890),

śwśw. Kleonika, Eutropiusza, Bazyliszka, mm. (+ pocz. IV w.),

śwśw. Maryna żołnierza i Asteriusza senatora, mm. (+ III w.),

bł. Teresy Eustochii Verzeri dz. zk. (+ 1852),

św. Tycjana bpa (+ ok. 526).

 

Drugi z kolei syn Kazimierza Jagiellończyka. Urodził się 3 października 1458 roku w Krakowie na Wawelu. “Był młodzieńcem szlachetnym, rzadkich zdolności i godnego pamięci rozumu” - pisał jego nauczyciel, ks. Jan Długosz. W 1471 roku wyrusza na Węgry gdzie obiecano mu koronę. Wyprawa kończy się fiaskiem. Po powrocie do kraju królewicz bierze czynny udział w życiu politycznym. Podczas dwuletniego pobytu ojca na Litwie jako namiestnik rządzi w Koronie. Obowiązki państwowe umiał pogodzić z bogatym życiem duchowym. Wezwany przez ojca do Wilna, umiera w drodze. W Grodnie “Opowiedziawszy dzień śmierci swej tym, którzy mu w niemocy służyli [...] ducha Panu Bogu poleciwszy wypuścił 4 dnia marca R.P. 1484, lat mając 26” - napisał ks. Piotr Skarga. Pochowano go w katedrze wileńskiej, która od tej pory stała się miejscem pielgrzymek. Jest jednym z najbardziej popularnych świętych polskich. Patron Polski, Litwy.

W ikonografii atrybutem Świętego jest mitra książęca. Przedstawiany także ze zwojem w dłoni, na którym są słowa łacińskiego hymnu: “Omni die dic Mariae” - ku czci Matki Bożej, do której św. Kazimierz miał wielkie nabożeństwo.

 

śwśw. Bazylego, Eugeniusza, Agathodora, Elpidiusza, Kapitona, Efrema, Nestora, Arkadiusza, bpów mm. (+ ok. 300),

św. Kajusa m. (+ 260),

św. Lucjusza I pp. m. (+ 254),

bł. Placydy Viel zk. (+ 1877),

bł. Umberta III (+ 1189).

 

(zob. 31 stycznia)

Urodził się w połowic XVII wieku na wyspie Ischia koło Neapolu. Mając 16 lat wstąpił do zakonu franciszkańskiego o najsurowszej regule. Kapłan. Reformator zakonu. Mistrz nowicjatu. Prowincjał. Człowiek wielkiej pokory, umartwienia, roztropności. Obdarzony darem kontemplacji, prorokowania, bilokacji. Zmarł w Neapolu 5 marca 1734 roku.

 

św. Fokasa m. (+ ok. 320),

św. Gerazyma op. ps. (+ ok. 475),

bł. Krzysztofa z Mediolanu kpł. zk. (+ 1485),

św. Teofila bpa (+ ok. 195),

św. Wirgiliusza bpa (+ 618).

 

(zob. 21 stycznia)

Córka króla Czech Przemysława Ottokara I. Przez dłuższy czas wychowywała się u św. Jadwigi w Trzebnicy Po śmierci narzeczonego - jednego z synów Henryka Brodatego - odmówiła ręki starającym się o nią, m. in. cesarzowi Fryderykowi II. Prowadziła życie pełne wyrzeczenia i dzieł miłosierdzia. Zmarła jako ksieni klarysek. Jan Paweł II kanonizował ją w 1989 roku.

W ikonografii św. Agnieszka z Pragi przedstawiana jest w habicie franciszkańskim.

 

Jej rodzice zajmowali się rolnictwem. Róża mając 12 lat zapisała się do III Zakonu św. Franciszka. Po ciężkiej chorobie przywdziała zakonny habit. Podejmowała gorliwą modlitwę i surowe praktyki pokutne w intencji nawrócenia grzeszników. Swymi wystąpieniami wzbudziła gniew mieszkających w Viterbo palarynów i katarów, którzy zmusili ją i jej rodzinę do opuszczenia miasta. Po śmierci Fryderyka II, kiedy miasto zajęły wojska papieskie, mogła powrócić do rodzinnego domu, który przetrwał do dziś. Zmarła 6 marca 1253 roku, mając 20 lat. Jej ciało w stanie nienaruszonym spoczywa w kościele klarysek. We Włoszech jest patronką młodzieży żeńskiej oraz Akcji Katolickiej.

W ikonografii Święta przedstawiana jest z krzyżem.

 

św. Cyryla z Konstantynopola mn. (+ 1224),

św. Ewagriusza bpa (+ 378),

św. Fridolina misjonarza (+ 540),

bł. Jordana zk. (+ 1311),

św. Kolety Boylet mn. (+ l447),

św. Konona m. (+ 250),

św. Ollegarego bpa Tarragony (+ 1137).

 

 

Obie były młodymi mężatkami. Oskarżone jako chrześcijanki zostały pojmane i sprowadzone do Kartaginy. Św. Perpetua miała malutkiego synka, którego przynoszono jej do karmienia. Św. Felicyta była w ósmym miesiącu ciąży. Urodziła w więzieniu dziecko, które odebrano jej. Zachowały się autentyczne dokumenty, opisujące powyższe wydarzenia - pamiętnik pisany w więzieniu przez św. Perpetuę oraz relacja naocznego świadka - Mimo próśb ojca, który odwiedzał Perpetuę w więzieniu, nie wyrzekła się swojej wiary. Podczas procesu obie kobiety i trzech mężczyzn skazano na śmierć. Tuż przed męczeństwem otrzymały chrzest, bowiem w czasie aresztowania były jeszcze katechumenkami. Na arenie wypuszczono na nie dzikie zwierzęta, które nie okazały się zbyt drapieżne. Jedynie dotkliwie poraniły kobiety. Gladiatorzy dobili je mieczami. Męczeństwo to stało się sławne w całym Kościele, Liturgia przypominała imiona świętych “bohaterek wiary” Perpetuy i Felicyty w każdej Mszy aż do 1969 roku.

W ikonografii św. Perpetua przedstawiana jest w bogatym stroju patrycjuszki, z naszyjnikiem, welonem. Św. Felicyta w skromnej sukni bez ozdób.

 

św. Eubula m. (+ 308),

św. Gaudioza bpa (+ 445),

św. Pawła ps. (+ 540),

św. Pawła bpa Pelusium (+ 850),

św. Teofila bpa (+ 845),

św. Teresy Małgorzaty Redi m. (+ 1770).

 

Pochodziła z Afryki. Podczas prześladowań poniosła śmierć męczeńska za wiarę. Nie zachowały się akta jej męczeństwa.

 

(zob. 31 stycznia).

Urodził się w Portugalii. Mając kilka lat, pod wpływem opowieści przygodnego wędrowcy wiedziony chęcią poznania świata, opuścił potajemnie rodzinny dom. Po parotygodniowej wędrówce znalazł schronienie i opiekę u jednego z mieszkańców hiszpańskiego miasteczka Oripeza, który nazwał małego chłopca “Janem otrzymanym od Boga - a Deo”. Mając dwadzieścia kilka lat opuścił dom opiekunów. Kilkakrotnie zaciągał się do wojska, Brał udział w wojnie hiszpańsko-francuskiej, był pod Wiedniem z korpusem ekspedycyjnym księcia d'Alba. Przebywał w afrykańskiej Ceucie, następnie na Gibraltarze. Przez pewien czas był wędrownym księgarzem. Podczas pobytu w Granadzie, pod wpływem kazania św. Jana z Avili, podjął radykalną zmianę swego życia. Żywiołowość, z jaką okazywał żal za grzechy i duchową przemianę, spowodowała, że posądzono go o postradanie zmysłów. Umieszczono go w szpitalu dla umysłowo chorych, w którym zetknął się z nieludzkimi sposobami traktowania chorych. Kiedy odzyskał wolność, podjął się na stałe opieki nad chorymi. Założył własny szpital, który utrzymywał z kwesty. Organizował w nowej formie szpitalnictwo. Opiekował się także sierotami, ludźmi starymi, bezdomnymi, ubogimi, wędrowcami. Z czasem pozyskał sobie towarzyszy - tworząc początki zakonu szpitalnego zwanego “dobrymi braćmi – bonifratrami”. Wyczerpany pokutą i niezwykłe aktywnym trybem życia, św. Jan zmarł w roku 1550, mając 55 lat. Jego relikwie spoczywają w Granadzie. Jest patronem Granady; księgarzy, chorych, pielęgniarek i szpitali, opiekunem służby zdrowia.

W ikonografii przedstawiany jest w prostym habicie bonifratra. W ręku trzyma przekrojony owoc granatu, z którego wyrasta krzyż. Jego atrybutami są: cierniowa korona, żebrak na plecach, żebrak u stóp.

 

śwśw. Apoloniusza dk. Filemona, mm. (+ 511),

śwśw. Ariana, Teotyka, mm. (+ ok. 311),

św. Feliksa bpa (+ 647),

śwśw. Franciszka, Szymona, Berneux i Antoniego Davelny, bpów mm. w Korei (+ 1866),

św. Juliana bpa Toledo (+ 690),

św. Poncjusza dk. m. (+ 260).

 

(zob. 24 stycznia)

Urodziła się w patrycjuszowskiej rodzinie w Perrione koło Rzymu. W bardzo młodym wieku wydano ją za mąż. Miała troje dzieci. Zasłynęła z dobroczynności. Podczas wojny króla Neapolu z papieżem pałac jej zrabowano, traci środki do życia, pozostaje sama, bowiem męża i syna skazano na wygnanie. W czasie epidemii, jaka nawiedziła Rzym w lalach 1413 - 1414, z narażeniem własnego życia usługuje zarażonym. Jej przykład przyciągnął do pracy charytatywnej, modlitwy i pokuty inne rzymskie matrony Utworzyły one stowarzyszenie podporządkowane regule św. Benedykta. Po śmierci ostatniego syna, a następnie męża Franciszka przyjęła habit i zamieszkała przy kościele S. Maria Nova blisko Forum Romanum. W nim pochowano Świętą, która zmarła 9 marca, mając 56 lat. Była obdarzona niezwykłymi łaskami mistycznymi.

W ikonografii św. Franciszka przedstawiana jest w czarnej sukni i białym welonie, towarzyszy jej anioł, cieszyła się bowiem przywilejem częstego oglądania swego Anioła Stróża. Na niektórych obrazach jej atrybutem jest osioł - symbol pracowitości, wytrwałości, cierpliwości, zdrowego rozsądku, - oraz otwarta księga.

 

Otrzymała przydomek Bolońskiej. Córka profesora uniwersytetu. Wykształcona, utalentowana. Mając 18 lat wstąpiła do jednego z najsurowszych zakonów - klasztoru klarysek. Przyzwyczajona do wygód, jakie miała w domu, podjęła życic surowe, wykonując najniższe posługi. Kiedy mieszkańcy w jej rodzinnym mieście Bolonii ufundowali klasztor klarysek, przeniesiono ją z Ferrary Została przełożoną. Pozostawiła po sobie pisma ascetyczne, poezje, rysunki. Przepowiedziała dokładnie datę swej śmierci. Jest patronką Bolonii.

 

Najmłodszy wyznawca, jakiego kanonizował Kościół. Urodził się w wiosce Riva di Chieri w Piemoncie. Jego ojciec był rzemieślnikiem, matka krawcową. Mając 12 lat spotkał św. Jana Bosco, który przyjął go do swego Oratorium w Turynie. Nawiązała się między nimi szczególna duchowa więź, W trzy lala później umarł. Mimo bardzo młodego wieku, pośród zwyczajnych obowiązków codzienności, przebywając między rówieśnikami, osiągnął świętość, Jej rozumienie zawarł w liście do przyjaciela: “Tu, na ziemi świętość polega na tym, aby stale być radosnym i wiernie wypełniać nasze obowiązki”. Pius XI powiedział o nim; “Mały święty ale gigant ducha”. Beatyfikowany w 1950 roku, kanonizowany w 1954. Jest patronem ministrantów i młodzieży.

Ikonografia ukazuje Świętego z lilią lub z krzyżem w dłoni. Czasami stoi przed statuą Matki Bożej, Bywa przedstawiany z aniołem.

 

śwśw. Cyriona, Kandyda, mm. (+ ok. 320),

św. Grzegorza bpa (+ 394),

św. Pacjana bpa Barcelony (+ 390).

 

Urodził się w Tivoli. Jego pontyfikat obejmował lata 468-483. W swej działalności podejmował sprawę prerogatyw biskupa Rzymu na Wschodzie oraz zwalczał monofizytyzm.

 

św. Attali op. (+ 626),

św. Droktoweusza op. (+ ok. 580),

bł. Eugenii Milleret zk. (+ 1898),

śwśw. Kajusa i Aleksandra, mm. (+ II w.),

św. Makarego bpa patr. Jerozolimy (+ 335),

bł. Piotra od Jeremiasza zk. (+ 1452).

 

Był królem Szkocji. Prowadził życie występne. Jednak opamiętał się i rozpoczął żarliwą pokutę. W roku 587 abdykował. Wstąpił do klasztoru irlandzkiego w Offaly. Po otrzymaniu święceń kapłańskich udał się do rodzinnego kraju, aby nieść Ewangelię, Poniósł śmierć męczeńska.

 

św. Benedykta bpa Mediolanu (+725),

bł. Dominika Cam kpł. m. w Indochinach (+1859),

św. Eulogiusza kpł. m. w Kordobie (+ 859),

św. Eutymiusza bpa m. (+ 829),

bł. Jana z Farbiano kpł. zk. (+ 1539),

św. Sofroniusza bpa patr. Jerozolimy (+638),

św. Teresy Małgorzaty m. (+ 1770),

śwśw. Trofima i Talusa, mm. (+ 308).

 

Pochodził z Numidii (dzisiejsza Algieria). Byt synem legionisty Pabiusza Wiktoryna. Mając 21 lat został powołany do wojska. Przekonany, zgodnie z właściwym w tym czasie rozumieniem, że służba ta jest sprzeczna z życiem chrześcijanina, odmówił jej. Został za to skazany na śmierć przez ścięcie mieczem 12 marca 295 roku. Zachowały się akta procesu św. Maksymiliana.

 

Była zakonnicą u benedyktynek z klasztoru S. Maria del Ponte w Arezzo (Włochy). Wybrała życie w pustelni, gdzie przebywała przez wiele lat. Gdy straciła wzrok, powróciła do klasztoru. Wyróżniała się wielką gorliwością oraz duchem pokory Zmarła 12 marca 1319 roku.

 

Syn kamieniarza. Studiował w seminarium duchownym w Tortonie. Już jako kleryk zajmował się opuszczonymi dziećmi i młodzieżą. Stał się ich wychowawcą i powiernikiem. Włochy przeżywały wtedy kryzys gospodarczy W związku z tym wiele młodych osób, nie mogąc znaleźć pracy, większość czasu spędzało na ulicach. Alojzy po święceniach zakłada szkoły, uczy w nich rzemiosła, przygotowuje do pracy na roli, tworzy internaty Aby zapewnić młodzieży stalą opiekę i pracę, powołuje zgromadzenie zakonne zwane później orionistami - linię męską i żeńska. Następnie zakłada zakon kontemplacyjny, który ma stanowić duchowe i modlitewne zaplecze dla podejmowanej działalności. Don Orione łączył aktywność z kontemplacją. Słynne stały się jego akcje ratunkowe prowadzone po trzęsieniu ziemi na Sycylii. Miał duże poczucie humoru. Don Orione zmarł na zawał serca. Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym w 1980 r.

 

św. Bernarda bpa Kapui (+ ok. 1109),

św. Egduna kpł. m. (+ pocz. IV w.),

św. Innocentego I pp. (+ 417),

św. Piotra dworzanina cesarza m. (+ 303),

św. Teofanusa m. (+ 817).

 

, urodziła się w Persji. Podczas krwawego prześladowania z nakazu króla Chozroesa I zginęła śmiercią męczeńską 13 marca 559 roku.

W ikonografii św. Krystyna przedstawiana jest w szacie matrony z palmą męczeńską w ręku.

 

Według skąpych informacji “Breviarium syryjskiego” była żoną kapłana Macedoniusza, matką Modesty Razem z nimi poniosła śmierć za wiarę. Jest patronką Neapolu.

 

bł. Angellusa z Pizy kpł. m. (+ 1232),

św. Ansowina bpa Camerino (+ 840),

śwśw. Ruderyka kpł. i Salomona, mm. (+ 857),

św. Sabina m. (+ IV w.).

 

Córka księcia saskiego Teodoryka i Reinhildy - pochodzącej z duńskiego rodu królewskiego. Wychowywała ją babka - ksieni klasztoru w Herford. Mając 14 lat poślubiła Henryka Ptasznika, który w dziesięć lat później został królem Niemiec. Była matką pięciorga dzieci - m. in. Ottona I, cesarza. Po śmierci męża oddaje się modlitwie i czynom miłosierdzia. Codziennie gościła przy stole ubogich, widząc w nich samego Chrystusa. Była fundatorką kościołów i klasztorów. Ostatnie lata spędziła w opactwie w Kwedlinburgu. Tam też w kaplicy zamkowej została obok męża pochowana.

 

bł. Ewy z Leodium ps. (+ 1264?),

św. Eutychiusza patrycjusza m. (+ 740),

św. Łazarza bpa Mediolanu (+ 449),

śwśw. Piotra i Afrodyzjusza mm. (+ V w.).

 

Urodziła się w Paryżu. Jej ojciec był radcą parlamentu francuskiego. Mając 24 lala poślubiła Antoniego Le Gras, sekretarza Marii Medycejskiej. W dwanaście lat później została wdową. Była osobą wykształconą. Do dzieła pomocy potrzebującym włączył ją św. Wincenty a'Paulo. Wizytowała założone przez niego bractwa miłosierdzia, prowadzące szpitale, przytułki, sierocińce. Wtedy stawała się aprowizatorką, pielęgniarką, katechetką. Pragnąc zapewnić stałą i fachową opiekę chorym i ubogim, z pomocą św. Wincentego założyła zakon Sióstr Miłosierdzia, zwany u nas szarytkami. Zmarła 15 marca. Jest patronką służby socjalnej.

 

Urodził się 26 grudnia 1751 roku na Morawach w Tasovicach w licznej rodzime rzeźnika. Po śmierci ojca pracował jako piekarz. Długi czas poszukiwał swego miejsca w życiu. Dzięki wytrwałości i ludzkiej pomocy ukończył studia uniwersyteckie w Wiedniu. W Rzymie zetknął się z zakonem redemptorystów, do którego wstąpił. Po otrzymaniu święceń kapłańskich wysłano go do Wiednia, a następnie na Pomorze, Ze względu na złe drogi i ostrą zimę zatrzymał się na jakiś czas w Warszawie. Chwilowy postój przemienił się w pobyt trwający 21 lat, Klemens wraz z dwoma towarzyszami otrzymał w opiekę kościół św. Benona, dom sierot i szkołę rodzin rzemieślniczych. Czasami musiał żebrać, aby je utrzymać. “Pewnego dnia zaszedł po prośbie do karczmy Kiedy zwrócił się o datek do grających w karty, jeden z graczy uderzył go w twarz, na co Święty odpowiedział: <To dla mnie, a co dla moich sierot?> Skruszeni kompani oddali całą ugraną”. Prowadził działalność charytatywną, opiekę nad służącymi - których było wtedy w stolicy około 11000. Uruchomił drukarnię i wydawnictwo książek religijnych oraz stowarzyszenie dla pogłębiania wiedzy religijnej. W ten sposób powstała pierwsza placówka jego zakonu w Polsce. Był wybitnym kaznodzieją. W roku 1808 wydano dekret o kasacie zakonu redemptorystów. Klemens wraz z innymi został wywieziony do twierdzy w Kostrzynie. Po uwolnieniu został przymuszony do opuszczenia Polski. Udał się więc do Wiednia, gdzie rozpoczął działalność duszpasterską, zwłaszcza wśród młodej inteligencji. Jego gorliwość budziła sprzeciw miejscowych władz. Zmarł w opinii świętości 15 marca 1820 roku. Patron Warszawy Także kelnerów i piekarzy.

W ikonografii św. Klemens przedstawiany jest w habicie. Jego atrybutem jest krzyż.

 

św. Leokrycji dz. m. (+ ok. 860),

św. Matrony m. (+ 304),

św. Menigna m. (+ 250),

św. Nikandra m. (+ ok. 304),

św. Placyda Riccardi m. (+ 1915),

św. Probusa bpa Rieti (+ ok. 570),

św. Specjoza mn. (+ ok. 545),

św. Zachariasza pp. (+ 752).

 

(zob. 27 lutego)

Urodził się w 1610 roku w Paryżu. Był synem adwokata. Mając 20 lat wstąpił do jezuitów. Studiował teologię w Bourges. Przyjąwszy świecenia kapłańskie uczył w La Feche, Moulins, Bourges. W 1646 roku przybył do Quebecu, gdzie prowadził działalność ewangelizacyjna. W 1648 roku razem z Janem de Brebeuf podjął pracę misyjna wśród Indian. Zginał śmiercią męczeńską 16 marca 1649 roku podczas walki Irokezów z Huronami. Beatyfikowany przez Piusa XI w 1925 roku, kanonizowany w 1930 r.

 

św. Abrahama ps. (+ IV w.),

św. Agapita bpa (+ ok. 232),

śwśw. Jana de Brebeuf kpł. Antoniego Daniela, Karola Garnier, Natalisa Chabanela, zk. mm. (+ 1649),

św. Heriberta bpa (+ 1021),

św. Juliana m. (+ IV w.),

św. Papasa m. (+ ok. 300),

bł. Torello ps. (+ 1282).

 

. Urodził się w Brytanii w 385 roku. Kiedy miał 16 lat, porwano go do Irlandii. Przez 6 lat był pasterzem owiec. Na przypadkowym statku udało mu się zbiec do północnej Francji. Podjął studium przygotowujące go do pracy na misjach. Był uczniem św. Germana z Auxerre. Przez jakiś czas przebywał w Italii i w koloniach mniszych na wyspach Morza Tyrreńskiego. Jako biskup podjął prace w Irlandii, ziemi swej młodzieńczej niedoli, która była wtedy krajem misyjnym. Swoim umiarem, spokojem zyskał przychylność dla pasterskiej posługi. Niestrudzenie podróżował po całej Zielonej Wyspie. Założył stolicę biskupią w Armagh, które stało się siedzibą prymasów irlandzkich. Zorganizował hierarchię kościelną w Irlandii. Ostatnie lata spędził w klasztorze. Zmarł 17 marca 461 roku. Jest apostołem i patronem Irlandii; fryzjerów; kowali, górników, upadłych na duchu oraz opiekunem zwierząt domowych.

W ikonografii Święty przedstawiany jest w biskupim stroju. Jego atrybutem jest liść koniczyny, wąż.

 

Urodziła się w Nivelles w 626 roku. Córka króla Pepina i św. Idubergi. Jej matka po śmierci męża założyła klasztor żeński, do którego wstąpiła wraz z córką. Z czasem Gertruda, pełna gorliwości i miłosierdzia, została w nim ksienią. Dzięki jej wysiłkom klasztor zasłynął jako ośrodek promieniujący wiedzą i kulturą. Zmarła 17 marca 653/659? roku. Jest patronką miasta Nivelles; pielgrzymów, podróżujących, ogrodników, szpitali. Opiekunka kotów.

W ikonografii Święta przedstawiana jest w uroczystych szatach z koroną książęca na głowie. Jej atrybuty: korona, model kościoła, a także szpitala, otwarta księga, mysz na książce lub u stóp.

św. Agrykoli bpa (+ 580),

św. Patryka bpa (+ 461),

św. Pawła m. (+ ok. 760).

 

(zob. 14 lutego)

Urodził się około 313 roku w Jerozolimie. Był mnichem. Później został biskupem. Trzykrotnie zsyłany na wygnanie z powodu zdecydowanej postawy wobec arian. Uczestniczył w Soborze Konstantynopolitańskim I (381). Zmarł 18 marca 386 roku. Pozostawił po sobie spuściznę literacką, Leon XIII ogłosił go doktorem Kościoła w 1882 r.

 

(zob. 5 stycznia)

Urodził się w 963 roku. Był najstarszym synem Edgara Spokojnego, króla Anglii. Miał 12 lat, gdy objął tron. Za doradcę obrał sobie św. Dunstana, prymasa Anglii. Za jego panowania nastąpiła reakcja przeciw prochrześcijańskiej polityce ojca. 18 marca 978 roku, jadąc z polowania, udał się na zamek Corfe, aby odwiedzić macochę i brata. Zanim zsiadł z konia, napadli go i zamordowali najemnicy nasłani przez macochę(?). Pochowano go w opactwie Shaftesbury. Grób otoczono czcią, którą wzmógł rozgłos cudów. W ikonografii św. Edward ukazywany jest z koroną na głowie w długiej, królewskiej szacie. Jego atrybutami są: sztylet, puchar z wężem.

 

św. Anzelma bpa Mantui (+ 1086),

św. Frigidiana bpa (+ 588),

śwśw. Narcyza bpa i Feliksa dk. mm. (+ IV w.),

św. Salwatora z Horty m. (+ 1567).

 

(zob. 19 stycznia)

Wywodził się z. rodu króla Dawida. Mimo wysokiego pochodzenia nie posiadał żadnego majątku. Na życie zarabiał stolarstwem, ciesielką. Zaręczony z Maryją, stanął przed tajemnicą cudownego poczęcia. Postanowił wówczas dyskretnie się usunąć. Wprowadzony jednak przez anioła w tajemnicę, wziął Maryję do siebie, do domu w Nazarecie (Mt 1-2; 13,55; Łk 1-2). Podporządkowując się dekretowi o spisie ludności, udał się z Nią do Betlejem, gdzie urodził się Jezus. Po nadaniu Dziecku imienia i przedstawieniu Go w świątyni, w obliczu prześladowania ucieka z Matką i Dzieckiem do Egiptu. Po śmierci Heroda wraca do Nazaretu. Po raz ostatni Józef pojawia się na kartach Pisma Świętego podczas pielgrzymki z dwunastoletnim Jezusem do Jerozolimy Uważa się, że zmarł wcześnie, jeszcze przed rozpoczęciem nauczania publicznego przez Pana Jezusa. Apokryfy i pisma Ojców Kościoła wysławiają jego cnoty i niewysłowione powołanie - oblubieńca Maryi, żywiciela i wychowawcy Jezusa. Jest patronem Kościoła powszechnego, licznych zakonów, krajów: Austrii, Czech, Filipin, Hiszpanii, Kanady, Portugalii, Peru, wielu diecezji, miast oraz patronem małżonków i rodzin chrześcijańskich, ojców, sierot, a także cieśli, drwali, rękodzielników, robotników, rzemieślników, wszystkich pracujących, uciekinierów. Patron dobrej śmierci.

W ikonografii św. Józef przedstawiany jest z Dziecięciem Jezus na ręku, z lilią w dłoni. Jego atrybutami są m. in. narzędzia ciesielskie: piła, siekiera, warsztat stolarski; bukłak na wodę, kij wędrowca, kwitnąca różdżka (Jessego), miska z. kaszą, lampa, winorośl.

 

bł. Jana z Parmy kpł. m. (+ 1289),

św. Jana z Syrii m. (+ IV w.),

śwśw. Landoalda kpł. Amancjusza dk. mm. (+ 668),

św. Marcela Callo (+ 1945),

św. Marka z Montegallo kpł. m. (+ 1496),

św. Panchariusza m. (+ ok. 303),

św. Sybiliny Boscossi ps. (+1367).

 

(zob. 26 lutego)

Pochodziła z Ancyry (dzisiejszej Ankary). Miała odmówić udziału w procesji z posążkami Artemidy i Ateny. Podczas wyznania wiary w Chrystusa została skazana na śmierć. Utopiono ją wraz z sześcioma innymi dziewczętami w bagnach, w pobliżu rodzinnego miasta.

 

Pochodził z rodziny węgierskiego możnowładcy. Po trzech latach małżeństwa jego żona wstąpiła do dominikanek, on zaś do dominikanów rezydujących na wyspie św. Małgorzaty w Budapeszcie. Zasłynął z gorliwości w modlitwie, pokorze, w posługiwaniu potrzebującym.

 

bł. Ambrożego z Sieny zk. (+ 1286),

bł. Hipolita Galantini zk. (+ 1619),

św. Kutberta bpa (+ 687),

św. Nicetasa bpa w Apolonii (+ 735),

św. Wulframa bpa Fontanelle (+ 704).

 

Syn skromnego górala. Na życzenie rodziców pojął za żonę Dorotę Wyss, z którą miał dziesięcioro dzieci. Mikołaj był radcą, kantonalnym sędzią, deputowanym do federacji kantonów szwajcarskich. W latach 1433 - 1460 pełnił służbę wojskową w randze oficera. Cieszył się poważaniem i szacunkiem. Mając 50 lat za zgodą małżonki opuścił dom, rodzinę i został pustelnikiem. Przychodzili doń ludzie szukając rady i pomocy. Modlitwę łączył z pokutą. Był jednym z najwybitniejszych mistrzów medytacji u schyłku średniowiecza. Mistyk. Obdarowany niezwykłymi charyzmatami - przez 19 lat jego pożywieniem była wyłącznie Eucharystia. Podczas wojny domowej pomiędzy stanami uratował jedność Szwajcarii. Mediował w sporze między Austrią, a swoją ojczyzną. Zmarł 21 marca 1487 roku. Główny patron Szwajcarii.

W ikonografii św. Mikołaj przedstawiany jest w długiej pokutnej szacie, boso. Jego atrybutami są: kij wędrowca, wieniec z róż.

 

bł. Hugolina Zeffirini ps. (+ 1370),

św. Lupicyna op. (+ 480),

św. Serapiona ps. bpa (+ ok. 362).

 

Był Grekiem. W roku 74I roku wybrany na stolicę Piotrową. Łagodnością i życzliwością zjednał sobie lud Italii, cesarza, sąsiadów. Utrzymywał dobre stosunki z Konstantynopolem. Zawarł pokój z Longobardami, odzyskując część ziem i jeńców. Kiedy zaprzyjaźniony król Ratchis utracił tron, przyjął go do siebie. Zawarł sojusz z Frankami oraz udzielił poparcia Pepinowi Małemu. Zmarł w 752 roku.

 

bł. Baldwina z Boucle m. (+ 1205),

św. Bazylego kpł. m. (+ ok. 362),

św. Benwenuta bpa Osimo (+ 1282),

św. Deogratias bpa Kartaginy (+ 457),

św. Lei wdowy (+ 383),

bł. Isnarda zk. (+ 1244),

św. Oktawiana adk. m. (+ ok. 484),

św. Pawła bpa w Narbonne m. (+ III w.).

 

Urodził się w 1531 roku w rodzinie szlacheckiej w Mayorga - prowincja Leon (Hiszpania). Studiował w Salamance i Koimbrze, W 1579 roku został biskupem Limy W ogromnej, prawie misyjnej diecezji próbował uporządkować życie religijne, podnieść poziom intelektualny i moralny kleru. Był człowiekiem modlitwy. Prowadził życie pełne umartwienia. Zmarł podczas pasterskiej wizytacji 23 marca 1606 roku. Beatyfikował go Innocenty XI w 1679 r., kanonizował Benedykt XIII w 1726 r. Jest patronem Peru.

 

św. Benedykta m. (+ VI w.),

św. Józefa Oriol kpł. (+ 1702),

św. Nikona m. (+ 251),

bł. Rebeki Al-Rayes zk. (+ 1914),

św. Wiktoriana prokonsula m. (+ 434).

 

(zob. 2 lutego)

Córka św. Brygidy i księcia Ulfa Gudmarssona. Podczas pielgrzymowania z matka do Wiecznego Miasta otrzymuje wiadomość o śmierci męża. Odtąd podejmuje dzieła miłosierdzia, pomaga swej matce w założeniu i utrwaleniu nowej rodziny zakonnej, brygidek; pielgrzymuje z nią do miejsc świętych. Po powrocie z Ziemi Świętej w roku 1373 umiera św. Brygida. Katarzyna przewozi jej ciało z Rzymu do Szwecji. Podczas tej podróży przejeżdża przez polskie Pomorze. W roku 1377 otrzymuje od papieża aprobatę zakonu, któremu patronowała. Umiera w klasztorze brygidek w Vadsena. Jest patronką Szwecji, a także ludzi dotkniętych niepowodzeniami.

W ikonografii Święta ukazywana jest z kielichem w dłoni.

 

bł. Józefa Dydaka kpł. zk. (+ 1801),

bł. Jana del Bastione zk. (+ 1290),

św. Latyna bpa (+ ok. 115),

św. Pigmeniusza kpł. m. (+ ok. 362),

śwśw. braci Romulusa i Sekunda mm. (+ 305),

św. Symeona m. (+ 1475),

śwśw. Tymolausa, Aleksandra, Dionizego, Pauzydesa, Agapiusza, mm. (+ ok. 305).

 

(zob. 1 stycznia)

Święto, w którym czci się i rozważa misterium Wcielenia Syna Bożego. Przypomina przywilej Boskiego Macierzyństwa Maryi. Obchodzone od VI wieku.

 

(zob. 18 stycznia)

Urodziła się w Anglii, w rodzinie anglikańskiej. Mając kilkanaście lat wychodzi za mąż. Matka dwojga dzieci. W kilka lat po ślubie przyjmuje katolicyzm. Za udzielanie schronienia w swym domu katolickim księżom zostaje aresztowana i osadzona w więzieniu, gdzie wywierano na nią presję, aby wyrzekła się wiary. Po dwóch latach więzienia wykonano na niej wyrok śmierci przez zmiażdżenie.

 

śwśw. Baroncjusza, Dezyderego (+ VII w.),

św. Hermelanda op. (+ ok. 720),

św. Ireneusza bpa m. (+ 305),

św. Łucji Filippini dz. zk. (+ 1732),

św. Kwiryna m. (+ ok. 268),

św. Pelagiusza bpa Laodycei (+ 381),

św. Prokopa op. (+ 1053).

 

Urodził się około 742 roku w Fryzji. Wykształcenie uzyskał w szkole przyklasztornej w Ultrechcie oraz w Yorku. Przyjąwszy święcenia kapłańskie podjął pracę misyjną. Po pewnym czasie, z powodu powstania Sasów, udał się do benedyktynów na Monte Cassino. Tam przebywał około trzech lat. Wezwany przez Karola Wielkiego (787), podjął przerwaną pracę misyjną, stając się apostołem Fryzów, Danii, Westfalii, Zakładał liczne kościoły oraz klasztory. W 804 roku został biskupem Minigardeford. Stało się ono zalążkiem miasta Münster. Biskup Ludger zmarł 26 marca 809 r.

 

św. Brauliona bpa Saragossy (+ ok. 651),

św. Dyzmy “Dobrego łotra” (+ I w.),

św. Eutychiusza m. (+ VI w.),

św. Feliksa bpa Trewiru (+ ok. 400),

św. Kastula m. (+ pocz. IV w.).

 

Pochodził z rodziny szlacheckiej. Był opatem w klasztorze w Zwiefalten. Wziął udział w II wyprawie krzyżowej do Ziemi Świętej. Zginał pod Doryleą we Frygii w 1147 roku podczas bitwy z wojskami otomańskimi. Według innej wersji głosił Ewangelię Persom i Arabom. Zginał w 1148 roku śmiercią męczeńska z rąk muzułmanów w Mekce.

 

św. Aleksandra żołnierza m. (+ pocz. IV w.),

bł. Franciszka Fa di Bruno kpł. zk. (+ 1888),

św. Gelazego bpa Armagh (+ 1174),

św. Jana ps. (+ 394),

św. Ruperta bpa Salzburga (+ ok. 718),

śwśw. Zanitasa, Łazarza, Marotasa, Narsesa, mm. (+ IV w.).

 

(zob. 4 lutego)

Poślubiła młodego barona de Silly, który wróciwszy z niewoli angielskiej zmarł z trudów i wyczerpania. Joanna osiadła w Lours, w skromnym mieszkaniu przylegającym do klasztoru franciszkanów. Wiodła życie pełne umartwienia, modlitwy i poświecenia. Przez pewien czas pracowała jako posługaczka w miejscowym szpitalu. Umarła mając 82 łata.

 

św. Guntramna króla Franków (+ 593),

św. Kastora m. (+ pocz. IV w.),

śwśw. Pryskusa, Malachiasza, Aleksandra, mm. (+ ok. 260),

śwśw. Rogata, Sukcesa, mm. (+ 513),

św. Spesa op. (+ 513).

 

Był synem diuka Lotaryngii, wnukiem ostatniego króla Italii. Leon IX zabrał go ze sobą do Rzymu. Po śmierci papieża udał się na Monte Cassino. Tam został opatem, a wkrótce kardynałem. W roku 1057 wybrany na stolice Piotrową. Podjął wewnętrzną reformę Kościoła. Jego pontyfikat trwał niecały rok.

 

śwśw. Armogasta dworzanina, Maskulg aktora, Satura, mm. (+ V w.),

bł. Bertolda m. (+ poł. XIII w.),

św. Cyryla dk. m. (+ ok. 362),

św. Eustazjusza bpa Neapolu (+ III w.),

św. Ludolfa z Ratzenburga (+ 1250).

 

Syn Ludwika księcia Sabaudii. Pragnął zostać duchownym, ale poddając się woli ojca poślubił Joannę, córkę Karola VII, króla Francji. Był ojcem Ludwiki, późniejszej błogosławionej. Jako książę przywiązywał wagę do życia duchowego. Był wielkim jałmużnikiem. Zmarł 30 marca 1472 roku, mając 37 lat.

 

św. Jana Klimaka op. na Synaju (+ 649),

św. Kliniusza (+ V w.),

św. Leonarda Murialdo zk. (+ 1900),

św. Piotra Regalata kpł. zk. (+ 1456),

św, Zozyma bpa w Syrakuzach (+ ok. 662).

 

Był diakonem biskupa Abdasa. Kiedy w Persji wybuchło prześladowanie w latach 420 - 422, Beniamin dostał się do więzienia. W wyniku interwencji ambasadora Bizancjum zaprzestano prześladowań. Wraz z innymi zwolniono i Beniamina pod warunkiem, że zaprzestanie apostołowania. Jednak wkrótce potem został powtórnie uwięziony, torturowany i ścięty.

 

św. Balbiny dz. m. (+ IV/V w.),

bł. Bonawentury Tornielli zk. (+ 1491),

św. Gwidona z Pompozy op. (+ 1046),

bł. Joanny z Tuluzy zk. (+ XIV w.).