Czerwiec - Parafia pw. św. Łukasza Ewangelisty i św. Rity

(zob. 12 marca)

Urodził się we Flavia Neapolis (dzisiejszy Nablus w Samarii), w pogańskiej rodzinie. Po upadku Jerozolimy w 70 r. miasto było jednym z ważniejszych centrów kultury greckiej i rzymskiej na terenie Palestyny. Uczęszczał do szkoły filozoficznej. W swoich poszukiwaniach religijnych dotarł do Biblii i chrześcijaństwa. W wieku 33 lat przyjął chrzest. Stał się gorliwym wyznawcą. Justyn to najważniejszy apologeta chrześcijaństwa w II wieku. Pragnąc wyjaśniać i bronić wiary, udał się do Rzymu, gdzie założył własną szkołę. W tym czasie wydał dwie apologie - do cesarza i senatu rzymskiego oraz “Dialog z Żydem Trytonem”. Podczas prześladowań chrześcijan za czasów Marka Aureliusza został aresztowany i z wyroku sądu ścięty mieczem w 165 r. W swoich pismach podjął pierwsze próby zbliżenia nauki chrześcijańskiej i filozofii greckiej.

W ikonografii Święty przedstawiany jest w chwili, gdy wręcza swoją “Apologię” cesarzowi Hadrianowi.

 

bł. Alfonsa de Mena (+ 1622),

bł. Alfonsa Navarette zk. m. (+ 1617),

św. Enekona op. (+ ok. 1600),

śwśw. Felina i Gracjana, mm. (+ ok. 250),

św. Firmusa m. (+ III w.),

św. Fortunata kpł. (+ IV/V w.),

św. Ischyriona żołnierza m. (+ III w.),

św. Justyny, św. Konrada (+ 1066),

św. Kaprazego op. (+ ok. 430),

św. Krescencjana żołnierza m. (+ III w.),

śwśw. Pamfila kpł., Walensa dk., Pawła, mm. (+ ok. 309),

św. Prokula m. (+ III w.),

św. Symeona z Syrakuz (+1035),

św. Tespezego m. (+ 230).

 

(zob. 16 stycznia)

i

(zob. 21 lutego)

. Marceli był kapłanem, Piotr miał święcenia mniejsze - egzorcysty. Ponieśli śmierć w Rzymie podczas prześladowań za czasów Dioklecjana. Według św. Damazego papieża - który w napisanym epitafium stwierdza, że dzięki nim został chrześcijaninem - kazano im wykopać grób, potem ścięto i do niego wrzucono. Doznawali wielkiej czci. Ich imiona zostały włączone do kanonu Mszy św. Nad ich grobem przy Via Labicana wzniesiono bazylikę.

W ikonografii św. Marceli przedstawiany jest w ornacie, św. Piotr w tunice. Ich atrybutami są: kielich i hostia, księga, krzyż, miecz, palma, zwój.

 

Być może, był uczniem św. Dominika. Działał na Węgrzech w Lorch. Przeor dominikanów w Zagrzebiu i w Sandomierzu. W zimie 1259/1260? r. - podczas drugiego najazdu Tatarów na Polskę - najeźdźcy podstępem zdobyli Sandomierz. Zginęło wtedy wielu mieszkańców. Część z nich wraz z przeorem i 49 dominikanami została wymordowana w kościele św. Jakuba, dokąd się schroniła. Kult bł. Sadoka i jego towarzyszy został zatwierdzony w 1807 r.

W ikonografii bł. Sadok przedstawiany jest z towarzyszami w dominikańskich habitach - czyta im z otwartej księgi; niekiedy ukazywany jest w scenie męczeństwa - przeszywany strzałami.

 

św. Abla (+ 50),

św. Blandyny m. (+ 177),

św. Erazma bpa m. (+ 303),

św. Eugeniusza I pp. (+ 657),

Marianny de Flores (+ 1645),

św. Mikołaja Pielgrzyma (+ 1094),

św. Nicefora bpa Konstantynopola (+ 829).

 

(zob. 2 marca)

Do VIII wieku Afryka Północna wydała wielu świętych. Afryka Czarna - Środkowa i Południowa zetknęła się z Kościołem w połowie XIX wieku. Do Ugandy chrześcijaństwo dotarło w latach dziewięćdziesiątych. W 1879 przybyli tam “biali ojcowie”, którzy spotkali się z przychylnością mieszkańców. Jednak w kilka lat później razem z anglikańskimi misjonarzami byli zmuszeni przez króla Mtera do opuszczenia kraju. Kiedy po jego śmierci wstąpił na tron Mwanga, rozpoczęto się krwawe prześladowanie chrześcijan. Ofiarą padli neofici katoliccy wśród nich dworzanie króla. 3 czerwca 1886 r. w Rubaga spalono owiniętego w trzcinową matę Karola Lwanga - wodza plemienia Nagweya, który był przełożonym królewskich paziów. Miał 25 lat. W tym dniu razem z nim poniosło śmierć 12 towarzyszy. W 1920 roku beatyfikował ich Benedykt XV Kanonizował Paweł VI (1964). Św. Karol jest patronem młodzieży i Akcji Katolickiej w Afryce.

 

Urodziła się w Lyonie około 474 r. Była córką króla Childeryka I i Carateny. Kiedy miała 6 lat, został zamordowany jej ojciec. Rodzina usunęła się do Genewy. Mając 18 lat wyszła za mąż za króla Franków, Chlodwika. Była matką pięciorga dzieci. Swoim przykładem i mądrością sprawiła, że jej królewski małżonek wraz z dworem przyjął chrzest na Boże Narodzenie 496 r. Po śmierci Chlodwika doświadczała udręk wojny domowej, którą prowadzili między sobą jej synowie. Zmarła 3 czerwca 545 w Tours.

 

bł. Andrzeja kpł. (+ 1254),

św. Cycyliusza kpł. (+ III w.),

św. Dawina (+ 1051),

św. Izaaka mn. m. (+ 851),

bł. Jana Grande zk. (+ 1600),

śwśw. Laurentego i Pergentyna, mm. (+ III w.),

św. Lifarda kpł. (+ VI w.),

błbł. Piotra Sanz bpa, Franciszka Serano bpa, Jana Alcober, Joachima Royo, Franciszka Diaz, mm. w Chinach (+ 1747 - 1748).

 

(zob. 24 stycznia)

Urodził się 13 października 1563 r. w Villa Sancta Maria (królestwo Neapolu). Pochodził ze znakomitej rodziny. Studiował teologię na uniwersytecie w Neapolu. Po przyjęciu święceń kapłańskich w 1587 r. podjął pracę duszpasterską wśród więźniów i galerników. Następnie razem z genueńczykiem Janem Adorno założył nowy zakon Kanoników Regularnych opiekujący się biednymi, chorymi i więźniami. Mniejszych. Mając 26 lat złożył śluby i w miejsce dotychczasowego: Askaniusz, przyjął nowe imię zakonne - Franciszek. W 1591 r. został generałem zakonu. Założył domy zakonu we Włoszech i Hiszpanii. Odznaczał się gorliwością, umartwieniem oraz nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu. Po kilku latach złożył urząd. Umarł 4 czerwca 1608 r. w Anconie pielgrzymując do sanktuarium Matki Bożej w Loreto. Pochowano go w kościele Matki Bożej Większej w Neapolu. Beatyfikowany w 1769 r., kanonizowany w 1807. Jest patronem tego miasta.

 

św. Klateusza bpa Brescii m. (+ poł. I w.),

św. Kwiryna bpa z Sisak (+ 309),

św. Metrofanesa bpa (+ ok. 325),

św. Optata bpa w Mileve (+ 400),

św. Pacyfika z Nawarry zk. (+ 1482).

 

(zob. 14 maja)

Urodził się około 673 r. w królestwie Wessex. Benedyktyn w Exeter. Przyjął święcenia kapłańskie w wieku 30 lat. W roku 719 udał się na misje do Fryzji. Trzy lata później otrzymał sakrę biskupią z rąk papieża Grzegorza VII. W 732 został arcybiskupem misyjnym, w sześć lat później legatem papieskim na Frankonię i Niemcy. Założył biskupstwa w Bawarii, Almanii, Hesji, Turyngii. Mając 80 lat, powtórnie udał się na misje do Fryzji. 5 czerwca 754 r. wraz z 54 towarzyszami został zamordowany w Dokkum (teren dzisiejszej Holandii). Ciało Świętego sprowadzono do Fuldy gdzie spoczywa do dzisiejszego dnia. Św. Bonifacy jest patronem Niemiec, diecezji w Fuldzie, Erfurcie, Moguncji, łomżyńskiej, archidiecezji warmińskiej, także kasjerów, krawców, księgarzy piwowarów.

W ikonografii św. Bonifacy jest przedstawiany w biskupim stroju - w ornacie, paliuszu, mitrze lub jako benedyktyński mnich. Jego atrybutami są: kruk, lis, krzyż z podwójnym ramieniem - symbolizujący legata papieskiego, księga Ewangelii przebita mieczem (taką bowiem znaleziono przy nim po męczeńskiej śmierci).

 

św. Doroteusza kpł. m. (+ ok. 362),

bł. Ferdynanda Portugalskiego (+ 1443),

bł. Jakuba Salomoniusza zk. (+ 1314),

św. Sancheza m. (+ 851).

 

Urodził się około 1080 r. w Nadrenii. Był subdiakonem i kanonikiem w Xanten. Przebywając na dworze arcybiskupa Kolonii Fryderyka II i cesarza Henryka V, prowadził życie świeckie. W 1115 r. podczas burzy omal nie zginął od pioruna. Wydarzenie to spowodowało zmianę jego życia. Wstąpił do benedyktynów podejmując pokutę. Wyrzekł się godności i majątków kościelnych. Po przyjęciu święceń kapłańskich zaczął pracować jako wędrowny kaznodzieja. W 1120 r. założył zakon według reguły św. Augustyna w Prémontré (norbertanów). Od 1126 r. był arcybiskupem Moguncji, gdzie pracował nad odnową Kościoła. Pełnił także obowiązki kanclerza Rzeszy. Zasadniczość i surowość biskupa Norberta stały się powodem rozruchów, a w konsekwencji opuszczenia przez niego miasta. “Na tle gorliwej i owocnej pracy dla Kościoła cieniem kładzie się jego stosunek do Polski” - pisał Henryk Fros SJ. Wychowany w ideologii świętego cesarstwa rzymskiego, z którym tak łatwo utożsamiano dobro Kościoła, wysuwał roszczenia jurysdykcyjne wobec diecezji polskich, nie uznając metropolii gnieźnieńskiej. Umarł 6 czerwca 1134 r. Kanonizowany w 1582 r. Jest patronem Pragi, zakonu norbertanów, sióstr norbertynek oraz wszystkich wspólnot jego imienia.

W ikonografii ukazywany jest św. Norbert w stroju biskupim, w mitrze, z krzyżem w dłoni. Jego atrybutami m. in. są: anioł z mitrą, diabeł u stóp, gałązka palmy, kielich, model kościoła, monstrancja, pająk.

 

św. Aleksandra bpa Fiesole m. (+ IX),

śwśw. Artemiusza, żony Kandydy, córki Pauliny, mm. (+ 304),

św. Cylicji m. (+ III/IV w.),

św. Eustorgiusza II bpa Mediolanu (+ 518),

św. Filipa dk. (+ I w.),

św. Klaudiusza opata bpa (+ 703),

Marcelego Józefa Champagnat kpł. zk. (+ 1840),

bł. Wawrzyńca z Villamagna kpł. zk. (+ 1535).

 

(zob. 17 kwietnia)

Urodził się w końcu XI w. w Anglii. Studiował w Paryżu. Po przyjęciu święceń kapłańskich wstąpił do benedyktynów, a następnie w 1135 r. przeszedł do cystersów w opactwie Fountains. W trzy lata później założył nowe opactwo w Newminster, z którego powstało kilkanaście innych. Opat Robert był człowiekiem pokuty i wielkiej modlitwy. Odmawiał codziennie cały psałterz - 150 psalmów. Zmarł 7 czerwca 1159 r. Święty miał szczególną moc nad złymi duchami. Wyleczył wielu opętanych.

W ikonografii przedstawia się go, gdy trzyma na łańcuchu szatana i poskramia złego ducha wzniesionym krzyżem.

 

bł. Anny od św. Bartłomieja zk. (+ 1626),

św. Antoniego Marii Gianelli bpa (+ 1846),

św. Pawła bpa Konstantynopola m. (+ ok. 350),

śwśw. Piotra kpł., Wallabonsa dk., Sabiniana, Wistremunda, Habencjusza, Jeremiasza, mm. w Kordobie (+ 851),

bł. Teresy de Soubiran zk. (+ 1899).

 

Urodził się na początku VI wieku w Salancy (Francja). Św. Remigiusz konsekrował go na biskupa Noyon. W swej diecezji usunął resztki pogaństwa. Po spustoszeniu jej przez Hunów włożył wiele wysiłków w odbudowę miasta i okolic. Kiedy królowa Radegunda uzyskała z Klotarem I separację, wprowadził ją uroczyście do klasztoru jako mniszkę. W pamięci przetrwał jako człowiek dobrego przykładu. Pisali o nim św. Wenancjusz Fortunat, św. Grzegorz z Tours. W średniowieczu kult Medarda był bardzo żywy w całej Europie. Jest patronem rolników, ogrodników, plantatorów winnej latorośli, piwowarów. Orędownikiem podczas bólu zębów oraz o dobrą pogodę.

W ikonografii ukazywany jest w stroju biskupim. Atrybutami Świętego są orzeł i koń.

 

św. Herakliusza bpa (+ VI w.),

bł. Jakuba Berthieu m. na Madagaskarze (+ 1896),

św. Klodulfa bpa Metzu (+ ok. 660),

bł. Marii Droste zu Vischering zk. (+ 1899),

św. Seweryna bpa (+ VI w.),

św. Wilhelma bpa Yorku (+ 1154).

 

Urodził się około 306 r. w Nisibis (Mezopotamia). Jako nauczyciel przyjął święcenia diakonatu. Gdy w roku 363 miasto zdobyli Persowie, wyemigrował do Edessy. Był wybitnym egzegetą, kaznodzieją. Jego spuścizna literacka - pieśni, poematy, hymny, komentarze - wskazująca na rozległą kulturę teologiczną, jest ogromna. W wielu tekstach wyraża przywiązanie i cześć do Matki Bożej. Nazwano go “harfą Ducha Świętego”. Z utworów pełnych żarliwości i poetyckiego natchnienia wyłania się osobowość wrażliwa, ciepła, o urzekającej pobożności. Jest największym poetą syryjskim, jednym z największych poetów chrześcijańskich. Zmarł 9 czerwca 373 r. Jest patronem Asturii.

W ikonografii św. Efrem przedstawiany jest w stroju mnicha lub diakona. Jego atrybutem jest księga lub zwój oraz krowa. Rzadko występuje w sztuce religijnej zachodniej.

 

bł. Anny Marii Talgi mężatki (+ 1837),

błbł. Cecylii i Amaty zk. (+ 1290),

śwśw. Felicjana i Pryma, mm. (+ 297),

św. Józefa Anchiety zk. (+ 1591),

św. Kolumba kpł. op. (+ 597), św. Maksymiana bpa Syrakuz (+594),

św. Ryszarda bpa Andrii (+ XII w.).

 

Urodził się w Koźminie (Wielkopolska). Informacje o Błogosławionym są nikłe. Jest utożsamiany z arcybiskupem Piotrem II, cystersem. W 1167 r. został mianowany arcybiskupem gnieźnieńskim. W trzy lata po nominacji abp Bogumił zrezygnował z urzędu i przeniósł się do pustelni koło Dobrowa. Tam prowadził życie pełne umartwienia i modlitwy. Dobra rodzinne przeznaczył na misje wśród pogańskich Prusów. Umarł 10 czerwca 1183 r. Jest patronem archidiecezji gnieźnieńskiej, gdańskiej, poznańskiej, wrocławskiej; diecezji włocławskiej. Orędownikiem odbywających rekolekcje i skupienia. Zwracano się do niego o szczęśliwe polowy ryb.

W ikonografii bł. Bogumił przedstawiany jest w pontyfikalnym stroju biskupim z krzyżem w ręku. Czasami ukazywany, gdy przechodzi suchą nogą przez rzekę. Atrybutem jego jest ryba.

 

św. Asteriusza bpa (+ IV w.),

św. Aureliusza m. (+ poł. II w.),

św. Censuriusza bpa Auxerre (+ V w.),

bł. Diany Andalo zk. (+ 1236),

śwśw. Getuliusza, Cerealisa, Amancjusza, Prymitywa, mm. (+ pocz. II w.),

bł. Henryka z Trevisio (+ 1315),

bł. Jana Dominici bpa kard. (+ 1419),

św. Maksyma bpa Neapolu m. (+ IV w.),

św. Tymoteusza bpa Bitynii m. (+ poł. IV w.).

 

Pochodził z Cypru. Przyjąwszy chrześcijaństwo całą swoją majętność przekazał Apostołom, co odnotowują Dzieje Apostolskie: Józef, nazwany przez Apostołów Barnabas, to znaczy Syn Pocieszenia, lewita rodem z Cypru, sprzedał ziemię, którą posiadał, a pieniądze przyniósł i złożył u stóp Apostołów (4,36-37). Po raz pierwszy wprowadził św. Pawła do chrześcijańskiej gminy w Jerozolimie. Był człowiekiem dobrym, pełnym Ducha Świętego i wiary (Dz 11,24). Wysłany do Antiochii Syryjskiej, aby kierował i umacniał chrześcijan, odszukał św. Pawła w Tarsie i razem z nim pracował przez rok (42 r.). Był towarzyszem Apostoła Narodów w jego pierwszej podróży misyjnej w Azji Mniejszej (Dz 13,1-14,27). Według tradycji po Soborze Jerozolimskim (Dz 15,2 n) powrócił na Cypr, gdzie prowadził działalność apostolską jako pierwszy biskup i pasterz tej wyspy. Miał działać w Rzymie, Aleksandrii, Mediolanie. Według tradycji około 60 roku w Salaminie poniósł śmierć męczeńską przez ukamienowanie. Patron Florencji i Mediolanu, w którym według opowieści nauczał. Orędownik podczas kłótni, sporów, smutku oraz burz gradowych.

W ikonografii św. Barnaba przedstawiany jest jako starszy mężczyzna z długą brodą w tunice i płaszczu albo w szatach biskupich, czasami jako kardynał. Jego atrybutami są: ewangeliarz, zwój pergaminu, gałązka oliwna, halabarda, model kościoła.

 

św. Feliksa i Fortunata, mm. (+ 296),

bł. Flory z Beaulieu (+ 1347),

św. Jana od św. Fakunda zk. (+ 1479),

św. Paryzjusza mn. (+ 1267),

św. Pauli Frassinetti dz. zk. (+ 1882),

św. Remberta bpa Hamburga (+ 888).

 

Żył w Egipcie na przełomie IV i V wieku. Po edukacji w klasztorze w Hermopolis przez ponad 60 lat przebywał samotnie na pustyni w pobliżu Tebaidy. Według podania całym jego okryciem były długie włosy i broda sięgająca do kolan. Jest patronem mnichów, dorożkarzy, pielgrzymów, tkaczy. Szczególnie czczony w Kościołach Wschodu.

W ikonografii św. Onufrego przedstawia się z długimi włosami i brodą. Jego atrybutami są: anioł z hostią, czaszka, grota przy źródle, dwa lwy kopiące mu dół, korona, kruk z chlebem w dziobie, krzyż w dłoni; duży, stojący krzyż, łańcuch wokół go opasujący.

 

św. Amfiona bpa Cylicji (+ IV w.),

św. Antoniny m. (+ 304),

śwśw. Bazylidesa, Cyryna, Nabora, Nazariusza, żołnierzy, mm. (+ poł. II w.),

św. Bernarda z Mentone zk. (+ 1081),

bł. Gwidona z Cortony kpł., zk. (+ 1250),

św. Kaspra Bertoni zk. (+ 1853),

św. Leona III pp. (+ 816),

św. Olimpiusza bpa (+ IV w.),

bł. Stefana Bandelli zk. (+ 1450).

 

(zob. 17 stycznia)

Ferdynand Bulonne urodził się w Lizbonie w 1195 r. W młodym wieku wstąpił do kanoników regularnych w Coimbrze, gdzie na uniwersytecie zdobył gruntowne wykształcenie teologiczne. Przyjął imię Antoni. Później przeszedł do franciszkanów, aby głosić Ewangelię w Afryce. Skierowano go jednak do pracy w Europie. Apostołował jako kaznodzieja ludowy we Włoszech i Francji. Wielki dar wymowy, połączony z ascezą i duchowym żarem, gromadził wokół niego tłumy. Działał na rzecz ubogich i pojednania. Obdarzony wielu charyzmatami - miał dar bilokacji, czytania w ludzkich sumieniach, proroctwa. Wykładał filozofię na uniwersytecie w Bolonii. W 1230 r. przybył do Padwy Zmarł w tym mieście 13 czerwca 1231 r. W niespełna rok później został kanonizowany przez Grzegorza IX. Pozostawił po sobie dorobek pisarski, m.in. zbiór kazań “Sermones”. W 1946 r. Pius XII ogłosił go doktorem Kościoła. Jest patronem zakonów: franciszkanów, antoninek oraz wielu bractw; Padwy Lizbony, Padeborn, Splitu; dzieci, górników, małżeństw, narzeczonych, położnic, ubogich, podróżnych, ludzi i rzeczy zaginionych. Na miejscu grobu św. Antoniego - Il Sancto - wznosi się potężna bazylika, jedno z najbardziej popularnych sanktuariów w Europie. Przeprowadzone w 1981 r. badania szczątków Świętego ustaliły, że miał 190 cm wzrostu, twarz pociągłą, włosy ciemnobrązowe. Na kolanach wykryto cienkie pęknięcia, spowodowane zapewne długim klęczeniem.

Widzę. Idziesz po niebie.

Popatrz, gdziem się zapodział,

Bom zgubił sam siebie.

Niech się święci chwata Twoja,

Niech się znajdzie zguba moja. Amen.

Jan Lechoń, “Święty Antoni”

W ikonografii św. Antoni przedstawiany jest w habicie franciszkańskim; nieraz głosi kazanie, czasami trzyma Dziecię Jezus, które mu się ukazało. Jego atrybutami są: księga, lilia, serce, ogień - symbol gorliwości, bochen chleba, osioł, ryba.

 

św. Akwiliny dz. m. (+ III/IVw.),

św. Fandilasa kpł. mn. m. (+ ok. 852),

bł. Gerarda zk. (+ 1138),

św. Grzegorza Barbarigo bpa kard. (+ 1697),

św. Peregryna bpa m. (+ ok. 600),

św. Tryfiliusza bpa Cypru (+ ok. 370).

 

(zob. 14 lutego)

Urodził się w Syrakuzach na Sycylii. Wcześnie wstąpił do zakonu. Wybudował klasztor na wyspie Chios. Wezwany przez ówczesnego patriarchę Konstantynopola - św. Nicefora, był wkrótce świadkiem jego wygnania. Szerzyła się wówczas herezja ikonoklastów, tzw. obrazoburców, którzy mając za sobą cesarza Leona V Armeńczyka, prześladowali czcicieli ikon i oddających kult świętym obrazom. Metody został wysłany do Rzymu, aby powiadomić o tym papieża. Po powrocie uwięziono go, poddano chłoście i zesłano na 7 lat na wyspę Antigoni na Morzu Czarnym. W roku 842, kiedy objęła tron cesarzowa Teodora, wezwała św. Metodego z wygnania i powołała go na stolicę patriarchy. Wtedy Święty zwołał sobór, który w pełni potwierdził prawo oddawania czci świętym obrazom. Dla Kościoła Wschodniego ustanowił w związku z tym doroczne “święto prawowierności”. Biskupów zaś i przełożonych klasztorów, którzy opowiedzieli się za wyrzuceniem z kościołów obrazów i relikwii, deponował. Św. Metody zmarł 14 czerwca 847 r., mając 50 lat.

 

Urodził się w 1893 r. w rodzinie chłopskiej, w Nowym Folwarku pod Krotoszynem. Wyświęcony na kapłana (1918), pracował jako wikariusz, katecheta w Bydgoszczy, ojciec duchowny, a następnie rektor seminarium duchownego w Gnieźnie. 12 czerwca 1939 r. mianowany biskupem pomocniczym we Włocławku. 7 listopada tegoż roku wraz z duchowieństwem został aresztowany przez Niemców i osadzony w więzieniu włocławskim, następnie internowany w Lądzie nad Wartą. W kwietniu 1941 wywieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau. Tam wspomagał towarzyszy niedoli i podtrzymywał ich na duchu. Pielęgnując chorych zachorował na tyfus. Zmarł 26 stycznia 1943 r. zabity śmiercionośnym zastrzykiem. Beatyfikowany przez Jana Pawła II w 1987 r.

W ikonografii bł. Michał przedstawiany jest w stroju biskupim lub w pasiaku więziennym. Jego atrybutami są: mitra, fioletowy trójkąt i numer obozowy 24544.

 

bł. Alojzego Marii Palazzola kpł, zk. (+ 1886),

śwśw. Anastazego kpł., Feliksa mn., mm. (+ 852),

św. Elizeusza proroka, św. Eteriusza bpa (+ VII w.),

św. Kwinkcjana bpa Rodez (+ ok. 526),

św. Marcjana bpa m. (+ I w.),

śwśw. Rufina i Walerego, mm. (+ III w.),

bł. Ryszarda op. (+ 1046).

 

Pochodził z Sycylii. Został umęczony w roku 304/305? podczas prześladowań za panowania Dioklecjana. O Świętym zachowały się wczesne, choć pośrednie informacje oraz liczne i stare dowody kultu. Czczony jako jeden z Czternastu Wspomożycieli. Znane są jego liczne sanktuaria w Europie, m.in.: w Pradze, San Denis, Corbei. Od średniowiecza uważany za patrona Pomeranii, Saksonii, Sycylii, Śląska; aptekarzy, aktorów, artystów, górników, karczmarzy, kotlarzy, tancerzy warzelników. Przyzywany podczas epilepsji (stąd tzw. choroba św. Wita), choroby oczu, histerii, chorób nerwowych, przez niewidomych, głuchoniemych i ukąszonych przez węży.

W ikonografii św. Wit przedstawiany jest jako młodzieniec w krótkiej tunice, z kotłem, w którym doznawał mąk. Jego atrybutami są: lew - któremu według opowieści rzucono go na pożarcie, a ten przeżegnany krzyżem legł u stóp Świętego, kogut, orzeł, uwiązany pies.

 

(zob. 16 kwietnia)

Pochodził z Aosty w północnej Italii. Był archidiakonem. Podejmował działalność charytatywną wśród górali oraz pielgrzymów. W Alpach założył dwa schroniska na przełęczach, zwane od jego imienia Wielkim i Małym Bernardem. Relikwie jego spoczywają w Novarra. Jest patronem alpinistów i górali alpejskich.

W ikonografii przedstawia się św. Bernarda w habicie benedyktyńskim. Jego atrybutami są: krzyż w kształcie laski, laska alpejska, pies bernardyński, narty toporek, szatan w łańcuchach lub o czterech głowach.

 

Córka węgierskiego króla Beli IV i Marii z cesarskiego rodu Laskarisów. Jako kilkuletnia dziewczynka przybyła do Krakowa na dwór swej siostry św. Kingi, żony Bolesława Wstydliwego, i tu wychowywała się. Mając 17 lat poślubiła księcia kaliskiego Bolesława Pobożnego. Wzorowa żona i matka trojga dzieci. Swoją postawą wywierała wielki wpływ na otoczenie. Opiekowała się biednymi i chorymi. Wraz z mężem była fundatorką klasztorów i kościołów. Po śmierci męża w 1279 r. wstąpiła wraz z siostrą Kingą do klasztoru klarysek w Starym Sączu. Po śmierci Kingi przeniosła się do klarysek w Gnieźnie. Tam zmarła w opinii świętości. Beatyfikowana przez Leona XII w roku 1827. Jest patronką archidiecezji gnieźnieńskiej oraz miasta Kalisza.

W ikonografii bł. Jolanta przedstawiana jest w habicie klaryski. Czasami klęczy obok św. Kingi.

 

św. Abrahama z Auvergne (+ 477),

św. Adelajdy (+ 1250),

św. Benildy m. (+ 853),

św. Germany Cousin dz. (+ 1601),

św. Hezychiusza żołnierza, m. (+ III w.),

śwśw. Leonisy, Liby, Eutropii, mm. (+ IV w.).

 

Urodziła się w Tongres na terenie Belgii. Mając 18 lat złożyła profesję zakonną u sióstr benedyktynek. W pięć lat później została przeoryszą. Następnie przeniosła się do cystersek. W 1235 r. straciła wzrok. Słynęła z daru uzdrawiania chorych i nawracania grzeszników. Mistyczka. Prekursorka nabożeństwa do Najświętszego Serca Jezusowego. Jej relikwie spoczywają w Bass-Ittre. Jest patronką Belgii.

Ikonografia przedstawia Świętą podczas modlitwy przed Chrystusem Ukrzyżowanym.

 

św. Aureliana bpa Aries (+ 549),

śwśw. Aureusa bpa, jego siostry Justyny, mm. (+ ok. 460),

św. Benona bpa (+ 1106),

śwśw. Ferreola kpł., Ferucjona dk., mm. (+ ok. 212),

św. Jana Franciszka Regisa zk. (+ 1640),

śwśw. Kwityka, jego matki Julity, mm. (+ IV w.),

św. Symiliana bpa Nantes (+ IV w.),

św. Tychona bpa (+ V w.).

 

Mieszkała z rodzicami w Dielbeek, niedaleko Brukseli. Przyjęta chrzest bez wiedzy rodziców, w związku z tym została siłą sprowadzona do domu i zamknięta. Zraniona przez pilnującego ją strażnika, zmarła w 640 r.

 

Adam Hilary Chmielowski urodził się 17 czerwca 1845 r. w Igołomii pod Krakowem. Uroczystość chrztu “z wody” dopełniono w kościele Nawiedzenia Panny Marii na Nowym Mieście w Warszawie. Pochodził z zubożałej rodziny ziemiańskiej. Kiedy miał 8 lat, umarł mu ojciec. W Warszawie skończył gimnazjum. Studia podjął w Instytucie Rolniczo - Leśnym w Puławach. Przerwał je, aby wziąć udział w powstaniu styczniowym. Miał wtedy 17 lat. Ciężko ranny w bitwie, stracił nogę. Wobec groźby zesłania na Sybir zorganizowano mu wyjazd za granicę. Podjął studia malarskie w Paryżu i Monachium. Po ogłoszeniu amnestii w 1865 r. powrócił do kraju. W 1880 r. nastąpił duchowy zwrot w jego życiu. Został tercjarzem franciszkańskim, a w jego artystycznej twórczości dominuje tematyka religijna. Religijne obrazy Adama Chmielowskiego przyniosły mu miano “polskiego Fra Angelico”. W 1884 r. przeniósł się do Krakowa. Tutaj zajmował się nędzarzami i bezdomnymi, widząc w ich twarzach sponiewierane oblicze Chrystusa. Z myślą o nich założył zgromadzenie braci (1888) i sióstr (1890). Rezygnacja z pędzla była dla niego ciężką ofiarą. Był człowiekiem rozmodlonym, pokutnikiem. Odznaczał się heroiczną miłością bliźniego, dzieląc los z najuboższymi i pragnąc przywrócić im godność. Zmarł w przytułku, który założył dla mężczyzn, 25 grudnia 1916 r. w Krakowie. Jan Paweł II beatyfikował go w 1983 r., kanonizował w 1989. Jest patronem zakonów albertynek i albertynów, w Polsce artystów plastyków.

W ikonografii św. Albert przedstawiany jest w szarobrązowym płaszczu zakonnym. Ramieniem otacza ubogiego.

 

św. Antydiusza bpa m. (+ ok. 411),

św. Awita kpł, (+ ok. 530),

św. Bessariona ps. (+ IV w.),

św. Hipacego (+ ok. 446),

św. Montana żołnierza, m. (+ pocz. II w.),

śwśw. Nikandra i Marcjana, mm. (+ kon. III w.),

św. Rajnera z Pizy (+ 1160),

św. Teresy Portugalskiej księżniczki (+1250).

 

Urodziła się około 1129 r. W młodym wieku wstąpiła do klasztoru benedyktynek w Schönau, niedaleko Bonn. Mistrzyni nowicjatu, przełożona. Przewlekła i dotkliwa choroba uniemożliwiła jej chodzenie. Była obdarzona przeżyciami mistycznymi. Wizje te miały wpływ na mariologię i religijność średniowiecza. Kiedy umierała dnia 18 czerwca 1164 r., miała 35 lat. Do “Martyrologium romanum” wpisał ją Grzegorz XIII (1584).

 

św. Amanda bpa Bordeaux (+ pocz.V w.),

św. Eteriusza m. (+ IV w.),

bł. Hosanny Andreasi (+ 1505),

św. Klaogera ps. (+ 485),

śwśw. Leoncjusza żołnierza, Hipacego trybuna, Teodula, mm. (+ IV w.),

śwśw. braci Marka i Marcelina, mm. (+ 287)

 

i

Według legendarnej “Passio” byli bliźniakami w rodzinie św. Witalisa i św. Walerii. Po śmierci rodziców rozdali swą majętność i prowadzili życie modlitwy i umartwienia. Skąpe informacje podają, że za panowania Dioklecjana ponieśli śmierć męczeńską - Gerwazy przez ubiczowanie, a Protazy przez ścięcie mieczem. Są patronami Mediolanu.

W ikonografii przedstawiani są jako młodzieńcy czasami w stroju diakona. Ich atrybutami są narzędzia męki - bicz, miecz oraz palma męczeńska, wieniec zwycięstwa, krzyż, dyscyplina.

 

Pochodził z Rawenny z możnej rodziny diuków Onesti. Miał 20 lat, kiedy wstąpił do benedyktynów w Classe (972). Po kilku latach, spragniony doskonalszego skupienia, podjął życie pustelnicze. Po powrocie zreformował wiele wspólnot pustelniczych na północy Italii i we Francji. W Camaldoli dał początek kongregacji kamedułów, która prowadzi życie wspólne i pustelnicze. Silną osobowością fascynował wielu współczesnych sobie. Umarł w klasztorze Val di Castro, niedaleko Ankony, 19 czerwca 1027 r., mając 75 lat. Patron kamedułów.

W ikonografii św. Romuald przedstawiany jest jako stary człowiek w białym, długim habicie kamedulskim. Czasami w stroju opata. A także, jak we śnie widzi tajemniczą drabinę, sięgającą nieba, po której białe postacie jego duchowych synów opuszczają ziemię. Jego atrybutami są: czaszka, otwarta księga, kij podróżny, laska.

 

św. Bonifacego bpa m. (+ 1009),

śwśw. Gaudentego bpa, Kulmacjusza dk., mm. (+ IV/V w.),

św. Juliany Falconieri dz. zk. (+ 1341),

bł. Michaliny wdowy (+ 1356),

św. Ursycyna m. (+ I w.).

 

Była mniszką klasztoru cysterskiego w Trzebnicy(?). Zginęła podczas najazdów tatarskich w 1241 r. Stare przekazy liturgiczne wspomnienie jej śmierci wiążą z dziewictwem bronionym za cenę życia. Jej kult był szczególnie rozwinięty na Kujawach i we Wrocławiu.

 

św. Florentyny dz. (+ VII w.);

śwśw. Franciszka Pacheco zk., Jana Chrzciciela Zoli zk., Baltazara de Torres zk., mm. w Japonii (+ 1626),

św. Jana z Matera op. (+ 1139),

św. Makarego bpa w Petry (+ IV w.),

św. Sylwera pp. m. (+ 537),

bł. Tomasza Whitebreada zk. m. (+ 1679),

św. Wincenty Geroza dz. (+ 1847).

 

(zob. 12 marca)

Urodził się w roku 1568 koło Mantui. Najstarszy syn margrabiego Ferdynanda di Castiglione. Będąc paziem na dworach w Mantui, Florencji i Madrycie odznaczał się umiłowaniem modlitwy czystością i umartwieniem. Jako siedemnastoletni młodzieniec wstąpił do zakonu jezuitów w Rzymie, gdzie pogłębił w sobie ducha pokuty, pokory, posłuszeństwa. W 1590 r. ukończył studia teologiczne. Umarł jako kleryk 21 czerwca 1591 r., zaraziwszy się dżumą przy pielęgnowaniu chorych. Beatyfikowany w roku 1605, kanonizowany w 1726. Jest patronem Mantui oraz młodzieży, zwłaszcza studiującej.

W ikonografii św. Alojzy przedstawiany jest w sutannie jezuickiej, w białej komży z szerokimi rękawami. Jego atrybutami są: czaszka, Dziecię Jezus w ramionach, mitra książęca u stóp, krzyż, lilia, czaszka.

 

św. Albana m. (+ 450),

św. Euzebiusza bpa z Samosaty m. (+ 380),

św. Leutfryda op. (+ 738),

św. Rajmunda bpa Barbadro (+ 1126),

św. Terencjusza bpa Ikonium m. (+ I w.).

 

(zob. 31 stycznia)

Był studentem, a potem profesorem i kanclerzem uniwersytetu w Cambridge. Wielki humanista. Jako biskup Rochester odznaczał się duchem pokuty oraz gorliwością w obronie wiary katolickiej. Został uwięziony, bowiem odmówił uznania zwierzchnictwa Henryka VIII nad Kościołem w Anglii. W więzieniu mianowany kardynałem przez papieża Pawła III. Ścięty z rozkazu królewskiego. Patron prawników.

 

(zob. 28 stycznia)

Urodził się w Londynie w 1478 r. Z wykształcenia prawnik. Był człowiekiem o wszechstronnych, humanistycznych zainteresowaniach. Adwokat i poseł do parlamentu, mąż stanu i pisarz polityczny, głęboko pobożny, ale z wielkim poczuciem humoru. Ojciec czworga dzieci. Pełnił urząd kanclerza króla angielskiego Henryka VIII. Zrezygnował z tej godności, sprzeciwiając się w ten sposób rozwodowi króla i jego polityce wobec Kościoła. Stracony 6 lipca 1535 r., odmówił bowiem uznania supremacji króla nad Kościołem. Pozostawił po sobie szereg pism, m. in. listy do córki Małgorzaty i “Utopię”. Kanonizowany w 1935 r. Jest patronem prawników.

W ikonografii św. Tomasz przedstawiany jest w stroju lorda. Jego atrybuty to czaszka, krzyż, łańcuch.

 

św. Albana m. (+ 287),

św. Eberharda (+ 1164),

św. Flawiusza Klemensa konsula m. (+ I w.),

bł. Innocentego V pp. (+ 1276),

św. Jana bpa Neapolu (+ ok. 432).

 

(zob. 19 stycznia)

Urodził się w Castelnuovo d'Asti w Piemoncie. Po studiach teologicznych w Turynie przyjął święcenia kapłańskie. Miał wtedy 22 lata. Był wykładowcą, a później rektorem Instytutu Teologii Moralnej. Zasłynął jako duchowy przewodnik młodych kapłanów. Przez wiele lat posługiwał jako kapelan więzienny Żył w skrajnym ubóstwie. Beatyfikowany przez Piusa XI, który nazwał Świętego “perłą kleru Italii”. Kanonizowany w 1947 r. Jest patronem więźniów i więzień.

 

św. Agrypiny dz. m. (+ III w.),

śwśw. Arystoklesa, Atanazego, Demetriana, mm. (+ II w.),

św. Edeltrudy królowej dz. (+ 679),

św. Jana m. (+ poł. IV w.),

bł. Marii z Nivelles zk. (+ 1213),

bł. Piotra z Juilly (+ 1136),

śwśw. Zenona i Zenasa, mm. (+ 304).

 

(zob. 31 stycznia)

Urodził się w Judei, według tradycji w Ain Karim, jako syn kapłana Zachariasza i Elżbiety (Łk 1,5-80). Był krewnym Jezusa Chrystusa. W młodym wieku udał się na pustynię, gdzie podjął życie ascety. Na przełomie 28/29 roku nad Jordanem, w pobliżu Jerycha, rozpoczął publiczne nauczanie o nadchodzącym Królestwie Bożym oraz udzielał chrztu pokuty. Wskazał na Jezusa jako oczekiwanego Baranka Bożego (J 1,29 nn) i nazwał Go Mesjaszem (J 1,20-34). Uchodził za proroka, ale Chrystus określił go jako kogoś więcej niż proroka (Mt 11,9 nn), posłańca przed Bogiem. Wystąpił przeciw królowi Herodowi Antypasowi, potępiając jego kazirodcze małżeństwo z Herodiadą, bratową. Został przez niego aresztowany i uwięziony w twierdzy Macherontu (Mt 11,2-6), a następnie ścięty (Mk 6,17-28). Miał wtedy trzydzieści kilka lat. W Janie Chrzcicielu uderza jego świętość, życie pełne ascezy i pokuty, siła charakteru, bezkompromisowość. Był pierwszym świętym czczonym w całym Kościele. Jemu dedykowana jest bazylika rzymska św. Jana na Lateranie, przy której przez prawie 1000 lat mieli swoją siedzibę papieże. Jest patronem Austrii, Francji, Holandii, Malty, Niemiec, Prowansji, Węgier; Akwitanii, Aragonii; archidiecezji warszawskiej i wrocławskiej; Amiens, Awinionu, Bonn, Florencji, Frankfurtu nad Menem, Kolonii, Lipska, Lyonu, Neapolu, Norymbergi, Nysy, Wiednia, Wrocławia; jest patronem wielu zakonów, m. in. joannitów (Kawalerów Maltańskich), mnichów, dziewic, pasterzy i stad, kowali, krawców, kuśnierzy, rymarzy; abstynentów, niezamężnych matek, skazanych na śmierć. Jest orędownikiem podczas gradobicia, w chorobach epilepsji.

W ikonografii św. Jan przedstawiany jest jako dziecko, młodzieniec lub mąż ascetyczny, ubrany w skórę zwierzęcą albo płaszcz z sierści wielbłąda. Jego atrybutami są: Baranek Boży, baranek na ramieniu, na księdze lub u stóp, baranek z kielichem, chłopiec bawiący się z barankiem, głowa na misie, krzyż. W tradycji wschodniej, zwłaszcza w ikonach, ukazywany jest jako zwiastun ze skrzydłami.

 

św. Rumolda bpa m. (+ 775),

św. Symplicjusza bpa Autun (+ 350),

św. Teodulfa bpa (+ 776).

 

(zob. 6 lutego)

Urodziła się w 1347 r. w Mątowach Wielkich koło Malborka. Była córką osadników holenderskich. W młodości rodzice wydali ją za gdańskiego płatnerza Adalberta. Dorota urodziła dziewięcioro dzieci. Z nich ośmioro umarło podczas kolejnych epidemii. Będąc gospodynią domu, dążyła do chrześcijańskiej doskonałości. Po śmierci męża udała się do Kwidzyna - siedziby biskupa pomezańskiego, aby korzystać z duchowego kierownictwa teologa Jana. Za jego zgodą zamurowała się w celi przylegającej do prezbiterium katedry, podejmując bezustanną modlitwę i pokutę. Była stygmatyczką. Zmarła 25 czerwca 1394 r. Bł. Dorota jest patronką Pomorza; kobiet, matek, odlewników.

W ikonografii Błogosławiona przedstawiana jest ze stygmatami. Jej atrybutem jest wieża, w której poleciła się zamurować.

 

św. Adelberta (+ 714),

św. Maksyma bpa Turynu (+ 423),

św. Prospera bpa (+ V/VI w.),

św. Sozypatra (+ I w.),

św. Wilhelma z Vercelli op. (+ 1142).

 

(zob. 31 stycznia)

i

(zob. 15 stycznia)

Byli braćmi. Zajmowali wysokie stanowiska na dworze Konstantyny, córki cesarza Konstantyna Wielkiego. Wyrażając sprzeciw wobec prześladowań chrześcijan, nie przyjęli zaproszenia przesłanego im przez cesarza Juliana Apostatę. Przymuszeni do złożenia ofiary Jowiszowi, odmówili, za co zostali potajemnie zgładzeni w nocy, w ich własnym domu. Ich imiona wymieniano w kanonie rzymskim Mszy świętej.

 

św. Antelma op. bpa (+ 1178),

św. Dawida ps. (+ ok. 540),

bł. Josemarii Escriva de Belaguer (+ 1975),

św. Maksencjusza kpł. (+ 515),

św. Pelagiusza m. (+ 925),

śwśw. Salwiusza bpa i Superiusza (+ VIII w.),

św. Wigiliusza bpa Trydentu (+ 405).

 

(zob. 14 lutego)

Urodził się w Aleksandrii w 370 r. Przez jakiś czas przebywał wśród mnichów na pustyni. W 412 r. został biskupem. Popierany przez papieża, skłonił cesarza Teodozjusza II do zwołania soboru, który odbył się w Efezie (431). Podczas obrad Cyryl przyczynił się do zdefiniowana nauki katolickiej, iż dwie natury: boska i ludzka, są złączone w jednej osobie Jezusa Chrystusa, oraz do ogłoszenia dogmatu, że Najświętsza Maryja Panna jest prawdziwą Matką Boga (Theotokos). Św. Cyryl zmarł 27 czerwca 444 r. Pozostawił po sobie obfitą spuściznę teologiczną. Leon XIII ogłosił go doktorem Kościoła.

W ikonografii św. Cyryl ukazywany jest w stroju biskupim rytu bizantyjskiego z charakterystycznym kapturem zdobionym krzyżykami, a także w scenie, gdy Matka Boża ukazuje się Świętemu. Atrybutem - gołąb na ramieniu, czasami kodeks.

 

św. Anekta m. (+ III/IV w.),

bł. Bonawentury z Gubbio zk. (+ 1232),

św. Jana kpł. (+ VI w.),

błbł. Marii Magdaleny Fontaine, Marii Franciszki Lanel, Teresy Fantou, Joanny Gerard, mm. w Cambrai (+ 1794),

św. Sampsona kpł. (+ 560).

 

Urodził się w Smyrnie około 130 r. Był uczniem tamtejszego biskupa, św. Polikarpa - ucznia św. Jana Apostola. Apostołował w Galii. Stamtąd w 177 r. został wysłany przez chrześcijan do papieża Eleuteriusza z misją. Po powrocie do Lugdunum (Lyon) Ireneusza wybrano na stolicę biskupią, na miejsce umęczonego biskupa Potyna. Jako wybitny teolog zwalczał w swoich pismach gnostyków, wykazując, że tylko Kościół przechował wiernie tradycję otrzymaną od Apostołów. Poniósł śmierć męczeńską w Lyonie w 202 r. Jest patronem diecezji w Lyonie.

W ikonografii jest przedstawiany w stroju biskupa rytu rzymskiego z mitrą i pastorałem.

 

św. Argymira m. w Kordoble (+ 856),

św. Pawła I pp. (+ 767),

śwśw. Plutarcha, Serena, Heraklidesa, Herona, Raisy, Potamieny, Marceli, mm. (+ 202).

 

(zob. 21 lutego)

Syn rybaka Jony z Betsaidy Galilejskiej. Nosił imię Szymon. Mieszkał w Kafarnaum. Chrystus powołał go wraz z jego bratem, Andrzejem, na swojego ucznia. W ewangelicznej relacji o ustanowieniu grona Dwunastu otrzymał od Jezusa nowe imię - Piotr. Należał do Jego najbliższego grona. Obecny podczas przemienienia na górze Tabor; złożył wyznanie, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Boga (Mt 16,16 nn); kroczył po wodzie ku Jezusowi; był przy Nim w Ogrójcu; podczas aresztowania Mistrza bronił Go, atakując sługę arcykapłana (J 18,10). Po zmartwychwstaniu Chrystus ukazał się Piotrowi, przekazując mu władzę pasterską (J 21,15-17). Po Zesłaniu Ducha Świętego wygłosił mowę misyjną do Żydów, stając na czele uczniów i wyznawców Chrystusa. Duszpasterską działalność prowadził poza Jerozolimą - w Samarii, Liddzie, Jaffie, Cezarei Nadmorskiej. Wędrował do Antiochii, następnie do Azji Mniejszej, a potem do Rzymu. Tutaj założył gminę chrześcijańską i został jej pierwszym biskupem. Po śmierci Heroda (+ 44) wrócił do Jerozolimy. W roku 48/49 przewodniczył Soborowi Jerozolimskiemu, po czym wrócił do Rzymu. Ewangelie ukazują jego szczególną pozycję w gronie apostołów. Pisma Nowego Testamentu wymieniają go 150 razy Podczas prześladowania chrześcijan przez Nerona w latach 64 - 67 św. Piotr został aresztowany i ukrzyżowany głową w dół. Jest autorem dwóch listów należących do Nowego Testamentu. Nad jego grobem wzniesiono w 320 r. kościół, który ostateczną formę przybrał w postaci bazyliki Watykańskiej. Św. Piotr, pierwszy papież, jest patronem m. in. diecezji w Rzymie, Berlinie, Lozannie; miast: Awinionu, Biecza, Duszników Zdroju, Frankfurtu nad Menem, Genewy Hamburga, Nantes, Poznania, Rygi, Rzymu, Trzebnicy; a także blacharzy, budowniczych mostów, kowali, kamieniarzy, marynarzy, rybaków, zegarmistrzów. Wzywany jako orędownik podczas epilepsji, gorączki, febry, ukąszenia przez węże.

W ikonografii św. Piotr ukazywany jest w stroju apostoła, jako biskup lub papież w pontyfikalnych szatach. Od IV w. (medalion z brązu - Watykan, mozaika w S. Clemente) ustalił się typ ikonograficzny św. Piotra - szerokie rysy twarzy, łysina lub lok nad czołem, krótka, gęsta broda. Od XII wieku przedstawiany jest jako siedzący na tronie. Atrybutami Księcia Apostołów są: anioł, kajdany, dwa klucze symbolizujące klucze Królestwa Bożego, kogut, odwrócony krzyż, księga, łódź, zwój, pastorał, ryba, sieci, skała - stanowiące aluzje do wydarzeń w jego życiu, tiara w rękach.

 

(zob. 15 stycznia)

Apostoł Narodów. Autor 13 listów do gmin chrześcijańskich, włączonych do ksiąg Nowego Testamentu. Książę mistyków. Szaweł urodził się w Tarsie około 5 - 10 roku po Chrystusie. Pochodził z żydowskiej rodziny silnie przywiązanej do tradycji. Byli niewolnikami, którzy zostali wyzwoleni. Szaweł odziedziczył po nich obywatelstwo rzymskie. Uczył się rzemiosła - tkania płótna namiotowego. Później przybył do Jerozolimy, aby studiować Torę. Być może był uczniem Gamaliela. Gorliwość w strzeżeniu tradycji religijnej sprawiła, że mając około 25 lat stał się zdecydowanym przeciwnikiem i prześladowcą Kościoła. Uczestniczył jako świadek w kamienowaniu św. Szczepana. Około 35 r. z własnej woli udał się z listami polecającymi do Damaszku (Dz 9,1 n; Gal. 1,15-16), aby tam ścigać chrześcijan. U bram miasta “olśniła go nagle światłość z nieba. A gdy upadł na ziemię, usłyszał głos: <Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz? > - <Kto jesteś, Panie?> - powiedział. A On: <Jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Wstań i wejdź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić.>” (Dz 9,3-6). Po nawróceniu nagłym, niespodziewanym i cudownym przyjął chrzest i zmienił imię na Paweł. Po trzech latach pobytu w Damaszku oraz krótkim pobycie w Jerozolimie odbył trzy misyjne podróże: pierwszą - w latach 44 - 49: Cypr - Galacja, razem z Barnabą i Markiem; drugą w latach 50 - 53: Filippi -Tesaloniki - Berea -Achaia - Korynt, razem z Tymoteuszem i Sylasem; trzecią w latach 53 - 58: Efez - Macedonia-Korynt - Jerozolima. W Palestynie został aresztowany, przesłuchiwany przez prokuratorów Feliksa i Festusa. Dwa lata przebywał w więzieniu w Cezarei. Gdy odwołał się do cesarza, został deportowany drogą morską do Rzymu. Dwa lata przebywał w więzieniu o dość łagodnym regulaminie. Uwolniony, udał się do Efezu, Hiszpanii (?) i na Kretę. Tam aresztowano go po raz drugi (64 r.). W Rzymie oczekiwał na zakończenie procesu oraz wyrok. Zginął śmiercią męczeńską przez ścięcie mieczem w tym samym roku - 67 - co św. Piotr. W Rzymie w IV wieku szczątki Pawła Apostoła złożono w grobowcu, nad którym wybudowano bazylikę św. Pawła za Murami. Jest patronem licznych zakonów, Awinionu, Berlina, Biecza, Frankfurtu nad Menem, Poznania, Rygi, Rzymu, Saragossy oraz marynarzy, powroźników, tkaczy.

W ikonografii przedstawiany jest w długiej tunice i płaszczu. Jego atrybutami są: baranek, koń, kość słoniowa, miecz.

 

św. Benedykty dz. (+ III w.),

św. Emmy wdowy (+ 1045),

św. Kasjusza bpa Nami (+ 558),

św. Marii (+ I w.),

bł. Rajmunda m. na Majorce (+ 1316),

św. Syrusa bpa Genui (+ ok. 330).

 

Syn króla węgierskiego Beli I i Rychezy, córki króla polskiego Mieszka II. Urodził się w Krakowie. Dzieciństwo i młodość spędził na dworze Kazimierza Odnowiciela, a potem Bolesława Śmiałego. Znał dobrze język polski i polskie obyczaje. Mając 16 lat udał się na Węgry. Po śmierci starszego brata Gejzy objął panowanie. Na początku niełatwe były to rządy walczył bowiem ze sprowadzonymi przez przeciwników jego sukcesji Awarami i Pieczyngami, a następnie z cesarzem niemieckim Henrykiem IV, który najechał Węgry. Św. Władysław miał trzy córki. Był wzorem średniowiecznego rycerza. Słynął ze świątobliwego życia. Po przyłączeniu Kroacji do korony węgierskiej w Zagrzebiu ufundował biskupstwo. Kanonizowany przez papieża Celestyna III w 1192 r. Jest patronem Węgier.

W ikonografii św. Władysław przedstawiany jest z insygniami królewskimi. Jego atrybutami są: anioł podający włócznię, chorągiew, krzyż, turban turecki.

 

św. Bazylidesa m. (+ ok. 202),

św. Jana Hagioryty zk. (+ 1065),

śwśw. Marcjalisa bpa, Alpiniana, Austrikliniana (+ III w.),

św. Teobalda kpł. ps. (+ 1066).